Φοβάσαι και κρύβεσαι
Σκέφτομαι ότι εάν θυμώσω, μόνο εγώ θα στεναχωρηθώ στο τέλος. Είμαι μειονότητα μπροστά σε όλα αυτά τα αρπακτικά που βάλθηκαν να μας καταπιούν. Αναρωτιέμαι, τα όνειρα των ανθρώπων πού κρύφτηκαν έτσι ξαφνικά; Τα τρόμαξε η εξουσία, ή μήπως σταμάτησαν να προσπαθούν και άφησαν να τους κλέψουν το όνειρο; Μήπως παραδόθηκαν χωρίς να δώσουν την ύστατη μάχη τους;
Έθαψαν έτσι χωρίς αντίσταση ό,τι έζησαν και ηττημένοι σωπαίνουν;
Η εξουσία σε γλείφει και εσύ τυφλώνεσαι γιατί αυτό το θεωρείς αγάπη. Και όταν σε φτάνει στο τέλος, εσύ ανοίγεις την ομπρέλα σου νομίζοντας ότι βρέχει. Ξέχασες τα δικαιώματά σου και αφέθηκες να σε παρασύρουν αντί να ουρλιάξεις που βιάζουν το μυαλό σου, το σώμα σου, που κακοποιούν την ψυχή σου και αφήνεσαι στωικά να σε ποδοπατούν.
Φοβάσαι και κρύβεσαι. Με αυτή σου τη συμπεριφορά υιοθετείς το θύμα μέσα σου. Και ο θύτης θεριεύει και επιτίθεται. Αυτό ζητούν και εκείνοι από εσένα ένα ακόμα θύμα για να συνεχίσουν ανενόχλητοι τις πράξεις τους.
Στόματα κλειστά ψάχνουν για να ψηλώνουν. Το θέμα είναι εσύ πόσο θα αντέξεις. Πόσα ακόμη βήματα πίσω θα κάνεις; Πόσα ακόμη “θα αλλάξει” θα πεις; Πόσα ακόμη καλύτερα αύριο να περιμένεις;
Τίποτα δε θα αλλάξει να το ξέρεις. Φύγε όσο ακόμα προλαβαίνεις. Φύγε να σώσεις έστω την ψυχή σου για να σταματήσει να αιμορραγεί.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
