Ο απολογισμός δε χρειάζεται απαραίτητα αριθμούς, αρκούν τα κότσια και η ψυχή

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, πολλοί ασχολούμαστε με απολογισμούς, ισολογισμούς, οριστικοποιούμε τον προϋπολογισμό μας για την επόμενη χρονιά και πολλά άλλα, εξίσου ενδιαφέροντα!

 

Κάποιοι μένουν μόνο στους αριθμούς που κατακλύζουν τις οθόνες και τις ντάνες από εκτυπωμένα χαρτιά, γιατί αυτό τους βολεύει! Κάποιοι, γιατί έτσι θέλουμε και μπορούμε, το επεκτείνουμε και στην προσωπική μας ζωή, με ή χωρίς τεφτέρια…

 

Βάζουμε στη ζυγαριά τι πήρα και τι έδωσα, τι έχασα και τι κέρδισα, τι μου πήρε η ζωή και ο χρόνος, τα οποία δε θα μπορέσω να ανακτήσω και πώς θα αναπληρώσω την απουσία τους, ή πώς θα συνηθίσω να ζω χωρίς αυτά. Τι ανάγκες, τι στόχους και τι σκοπούς είχα στο ξεκίνημα του προηγούμενου έτους και πόσα από αυτά μπόρεσα να καλύψω ή να εκπληρώσω. Πόσα από αυτά ανατράπηκαν ή τροποποιήθηκαν, εξαιτίας αστάθμητων παραγόντων, ή ακόμα και σταθμισμένων, που για κάποιο λόγο είχα παραβλέψει ή αμελήσει να συνυπολογίσω. Πόσα έμαθα, πόσα αγνόησα, πόσα διέγραψα και πόσα ξέχασα σκοπίμως. Πόσα παράτησα και πόσα κυνήγησα. Και στην τελική… τι θέλω και τι αξίζει να κρατήσω και τι πρέπει να πετάξω μια για πάντα από τη ζωή και το μυαλό μου, γιατί ούτε τα θέλω, ούτε μου αξίζουν…

 

Κάποιες χρονιές το πρόσημο είναι θετικό και νιώθουμε περήφανοι που τα καταφέραμε! Κάποιες φορές είναι αρνητικό… αλλά ακόμα και τότε δεν πειράζει. Ας δούμε την αισιόδοξη πλευρά του πράγματος και αντί να αρχίσουμε τις παρατηρήσεις, τις συστάσεις, τις περικοπές και τις τιμωρίες, ας κάνουμε την ανατροπή! Ας πάρουμε το δίδαγμα των παθημάτων μας, κι ας δώσουμε ένα μπόνους στον εαυτό μας, για όλες εκείνες τις φορές, που όσο αντίξοες κι αν ήταν οι συνθήκες, αντεπεξήλθε με αξιοπρέπεια στις προκλήσεις. Για όλες εκείνες τις φορές που έπεσε και σηκώθηκε, που στάθηκε στα πόδια του, που έγλειψε τις πληγές του, που κυνήγησε τα θέλω του, που πάτησε τα άχρηστα πρέπει, που σήκωσε με αυτοπεποίθηση το κεφάλι στον ήλιο και καλημέρισε όλες τις δύσκολες ημέρες, που πίστεψε στις δυνατότητες και στις ικανότητές του, που βρήκε το θάρρος και είπε αποφασιστικά: «Στοπ! Ως εδώ!». Αγκάλιασε επιτέλους με τρυφερότητα και στοργή τον εαυτό σου, δίνοντάς του μια δεύτερη ευκαιρία, συγχωρώντας τα λάθη του, αγαπώντας τον από την αρχή!  

 

Κάθε αρνητική κατάσταση μπορεί να αφήνει μία πικρή επίγευση, όμως εφόσον μαθαίνεις κάτι από αυτή, μπορεί να σου δώσει την ελπίδα και την ευκαιρία  να μην επαναλάβεις τα λάθη που σε οδήγησαν στην αρνητικότητα, στην τοξικότητα, στην απογοήτευση, στη θλίψη, στη μιζέρια… Μάθε να ξεχωρίζεις, να αξιολογείς και να κατατάσσεις καταστάσεις και ανθρώπους σε κλίμακες, προτεραιότητες, αναγκαιότητες, σπουδαιότητες και γιατί όχι; Αν κάτι ή κάποιος πιστεύεις ότι πρέπει να μπει στον κάλαθο των αχρήστων σου, να τολμάς να το/τον τοποθετείς εκεί που του αξίζει! Ακούστε το ένστικτό σας. Παρά τις φορές που οι επιλογές σας το απογοήτευσαν, αυτό-αν το καλοσκεφτείτε- δε σας πρόδωσε ποτέ! Θυμάστε; 

 

«Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε», είπε ο Καζαντζάκης! «Εάν και εφόσον θέλουμε», θα μου επιτρέψετε να προσθέσω εγώ. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά να σεβαστούμε τον εαυτό μας!