Στο τέλος, όλα θα πάνε καλά
Στέκεται μπροστά από τον καθρέφτη και κλαίει. Τα δάκρυά της μια μικρή βροχή. Κάποια διάφανα, κάποια άλλα πάλι κόκκινα. Μάλλον θα είναι αυτά της καρδιάς. Βαμμένα με το αίμα της.
Δεν ξέρει αν πρέπει να ρίξει στον εαυτό της μια μούντζα ή να τον πάρει μια αγκαλιά. Τα χέρια της τρέμουν. Τα δάκρυα δε σταματούν. Μια μικρή βροχή. Μια μπόρα. Θέλει να φωνάξει μα δεν έχει φωνή. Ένας λυγμός έχει φράξει το λαιμό της.
Ήξερε τους κανόνες του παιχνιδιού. Πού είχε το μυαλό της; Γιατί δεν προστάτεψε τον εαυτό της; Γιατί αφέθηκε; Σε τι ήλπιζε άραγε; Έδειξε όλα της τα χαρτιά και μετά περίμενε να κερδίσει την παρτίδα. Πόσο ανόητη, πόσο αφελής…
Ήταν ευτυχισμένη. Με τα λίγα του. Με τα ελάχιστά του. Έλεγε πως με τον καιρό θα αλλάξει. Θα έρθει πιο κοντά. Θα την αγαπήσει, ίσως.
Στέκεται μπροστά από τον καθρέφτη και κλαίει. Έπαιξε και έχασε. Έμεινε ταπί. Από αισθήματα. Από όνειρα. Δεν ξέρει αν πρέπει να ρίξει μια μούντζα στον εαυτό της ή να τον πάρει μια αγκαλιά.
Κάνει το δεύτερο. Γιατί ήθελε μια αγκαλιά για να κουρνιάσει. Γιατί ήθελε ξανά να πιστέψει στην αγάπη. Γιατί την κούρασε η μοναξιά. Κάνει το δεύτερο. Και δίνει μια υπόσχεση στον εαυτό της. Πως στο μέλλον όλα θα πάνε καλά.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
