Σθένος και παραδοχή, αλληλένδετες έννοιες για μιας ευτυχίας διαδρομή

Σθένος και παραδοχή, αλληλένδετες έννοιες για μιας ευτυχίας διαδρομή… Ένα βράδυ κάποιου Απρίλη άνοιξα την πόρτα σε έναν κόσμο άγνωστο. Σε έναν κόσμο πολλά υποσχόμενο, όμως και άκρος επικίνδυνο κι άλλο τόσο ιδιαιτέρως γοητευτικός. Δεν ξέρω αν όλα αυτά πηγαίνουν μαζί, αυτό που γνωρίζω είναι ότι άνοιξα διάπλατα την είσοδο και με τόλμη πέρασα το κατώφλι.

Δε θα υποκριθώ ότι ήταν όλα μαγικά και εύκολα, μπα όχι! Αυτά άλλωστε συμβαίνουν μονάχα στα παραμύθια κι εδώ δεν ήταν παραμύθι αλλά όλα πέρα για πέρα αληθινά. Ήταν ένας κόσμος παράξενος, με στενά δύσβατα μονοπάτια και σκοτεινά περάσματα. Ένας κόσμος με μαρμάρινες υπάρξεις και παγωμένες ψυχές. Άνθρωποι με τετράγωνη λογική και με μια ζωή τακτοποιημένη σε κουτάκια, όμως εγκλωβισμένοι στο γρανάζι της θολής ρουτίνας και ενίοτε αβεβαιότητας. Η επαγγελματική επιτυχία και η αναρρίχηση στην κορυφή έχει τις περισσότερες φορές ένα κόστος βαρύ, αυτό της προσωπικής ευτυχίας. Δε γεμίζει η ψυχή μόνο με βραβεία και επαίνους, η ζωή ενός ανθρώπου δεν αποτελείται μόνο από ένα άψυχο τοίχος το οποίο στολίζουμε με πτυχία κορνιζομένα.  Η ψυχή πρέπει να τρέφεται κι από ευτυχία συναισθηματική αλλιώς αντιδράει, αντιστέκεται και επιτίθεται. Επιθυμεί κι αυτή την εξέλιξή της, δεν αντέχει να στέκεται γυμνή στο ανθρώπινο σώμα. Είναι μοναχικός ο δρόμος της κορυφής όπως και ο θρόνος της επιτυχίας. Εκεί λοιπόν, σε αυτό το σημείο πρέπει να βρεις τον τρόπο και το θάρρος να ανοίξεις το είναι σου και να καταθέσεις τα εσώψυχά σου.

Σε αυτό το γκρίζο τοπίο και απόμακρο για άλλους, έτυχε όμως εγώ να αγγίξω τη χορδή μιας κλειδωμένης ψυχής η οποία για αλλού ξεκίνησε κι αλλού βρέθηκε, που για ταξίδι ανέμελο το είχε, μα κατέληξε αγώνας επιβίωσης με δείκτη δυσκολίας στο μέγιστο επιτρεπτό όριο πριν ο ανθρώπινος νους συναντήσει την παράνοια. Δεν τρόμαξα λοιπόν, μήτε έκανα βήμα πίσω, μπορώ να πω πως αγαπήθηκε πολύ αυτός ο παράξενος κόσμος από εμένα, όπως και η συγκεκριμένη ψυχή που μέρα με τη μέρα ξεδίπλωσε τον εαυτό της. Πτυχές άγνωστες ανταμώσαμε και θέλω περίεργα ανακαλύψαμε. Δύναμη περίσσια βρήκαμε μέσα στης νύχτας τους διαλόγους, τις αντοχές αγκαλιάσαμε και με υπομονή μάς ντύσαμε.

Μια νύχτα του Γενάρη, μετά από χρόνια και κοιτώντας κατάματα τον κόσμο αυτόν, οφείλω να ομολογήσω πως αυτή ήταν η πιο όμορφη διαδρομή και η πιο θαρραλέα κίνηση της ζωής μου τη στιγμή που πέρασα εκείνο το κατώφλι, κι όσες φορές κι αν με ρωτήσουν το γιατί, την ίδια απάντηση θα λάβουν. Πραγματικές σχέσεις δημιουργούμε μόνο με εκείνους στους οποίους έχουμε το σθένος να αποκαλύπτουμε τη δυστυχία μας. Χωρίς αυτό το βήμα καμία ευτυχία δεν μπορεί να σε βρει…