Αν δεν έφευγα…

Και να που ήρθε ο καιρός να παραδεχτώ πως έσφαλα. Χρόνια τώρα έλεγα ότι φταίγαμε και οι δύο, μα στ’ αλήθεια ποιον κορόιδευα; Τον ίδιο μου τον εαυτό, μάλλον. Δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί αυτό πίστευα έως τώρα. Έριχνα τις ευθύνες δεξιά και αριστερά. Πότε σε σένα, πότε σε μένα.

Υπήρχαν στιγμές που το έπαιζα και θύμα. Περνώντας τα χρόνια η μορφή σου ξεθώριασε από τις σκέψεις μου και επιτέλους μπορούσα να σκεφτώ πιο λογικά. Δεν ξέρω αν ήταν ο εγωισμός μου που με κρατούσε πολλές φορές μακριά σου. Ίσως να ήταν το ότι δεν ήθελα να δεσμευτώ. Ήθελα να είμαστε μαζί, δίχως όμως να μην μπορώ να φύγω όποτε μου έκανε κέφι. Ήθελα το χώρο μου και το χρόνο μου. Έτσι λειτουργούσα τότε. Ήταν βλέπεις και η νιότη μου και πίστευα πως δεν έχω ανάγκη κανέναν.

Πλέον, στα εξήντα μου, παρέα με τη μοναξιά μου αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα φύγει τότε από κοντά σου. Σίγουρα πολλή διαφορετική απ’ ότι είναι τώρα. Η ηρεμία όμως που νιώθω σήμερα δε θα υπήρχε. Η αγάπη όμως που μου λείπει, σίγουρα θα κυριαρχούσε. Και ας ήταν άνω κάτω τα θέλω μου. Εξάλλου η τόση ησυχία στη ζωή μου αρχίζει να με κουράζει.

Μαθαίνω και νέα σου πού και πού. Έχω τις πηγές μου. Μια χαρά τα πήγες τελικά. Δημιούργησες την οικογένεια που τόσο λαχταρούσες. Απολαμβάνεις όλα όσα δεν ήμουν σε θέση να σ’ τα προσφέρω εγώ.

Συγγνώμη λοιπόν που διάλεξα να φύγω μακριά σου. Συγγνώμη στον εαυτό μου, που δεν είχα μια θέση στην όμορφη πορεία σου. Εσύ, παρ’ όλη την απογοήτευση σου από τη συμπεριφορά μου, συνέχισες με ψηλά το κεφάλι. Από την άλλη, το δικό μου κεφάλι και οι ανόητες αντιλήψεις μου, οι φοβίες μου, με κράτησαν μακριά από μια θέση στον “παράδεισο”. Στο δικό σου “παράδεισο”.

Εύη Π. Γουργιώτη