Πώς να ήταν άραγε μια ζωή δίχως εσένα; Πώς να ήταν μια μέρα που θα ξυπνούσα και δε θα έβρισκα μήνυμά σου στο κινητό μου με την καλημέρα σου και την υπενθύμιση ότι με αγαπάς;
Πώς θα ήταν αν δε με καλούσες κάθε λίγο στο τηλέφωνο να δεις πώς είμαι, αν κοιμήθηκα καλά, αν έφαγα, αν είναι εντάξει η ψυχολογία μου;
Πώς θα ήταν αν δε με αγκάλιαζες σφιχτά κάθε που ανταμώναμε ξανά, αν δε με φιλούσες στο μέτωπο με τρυφερότητα, αν δεν ήσουν εδώ να μου δίνεις τη μισή από την μπουκιά σου, τις μισές γουλιές από το ποτό σου; Αν δε με ξυπνούσες με φιλιά και τραγούδια, πώς θα ήταν;
Πώς θα ήταν αν δε μου έφερνες σοκολάτα αμυγδάλου, αν δε μου έλεγες: «θα σε πάω θέατρο αυτό το Σάββατο», «θα σε πάω στη θάλασσα που αγαπάς», «είσαι το κοριτσάκι μου», «είσαι όλα μου», πώς θα ήταν;
Πώς θα ήταν αν δεν μπορούσα να σου πειράζω τα μαλλιά καθώς μιλάς αυστηρά σε επαγγελματικά τηλεφωνήματα ενώ μου δίνεις κλεφτά φιλιά, αν δε σε πείραζα καθώς μαστόρευες, αν δε μαλώναμε και ενώ εγώ φταίω πιο πολύ αφού με πιάνουν τα νεύρα μου, δεν έλεγες: «εγώ σε αγαπάω»;
Πώς θα ήταν αν δε μου περιέθαλπτες εκείνες τις πληγές που έχουνε χρονίσει και συχνά αιμορραγούν, αν δε φρόντιζες οι παλιοί εκείνοι πόνοι της ψυχής μου να γίνουν χαρές, να γίνουν χαμόγελα, να γίνουν πολύχρωμες πεταλούδες;
Αν δε μου χτένιζες τα μαλλιά όταν μπλέκονται πολύ, αν δε μου έφτιαχνες εκείνο το φαγητό που μου αρέσει, αν δε μου έλεγες με σιγουριά: «εγώ είμαι εδώ, μη φοβάσαι»; Αν δε μου χαμογελούσες τραγουδώντας καθώς οδηγούσες;
Αν δε με άφηνες να σε αγαπάω, να σου λέω πόσο σημαντικός είσαι για μένα, πόσο σε θαυμάζω και πόσο ερωτεύσιμος είσαι με εκείνο το πουκάμισο. Αν δεν καθόμουν να σε παρακολουθώ με προσήλωση όταν μιλάς, αν δεν προσπαθούσα να ρουφήξω λίγη από τη γνώση σου, αν δε καυχιόμουν για το πόσο καλός άντρας είσαι στη μάνα μου;
Πώς θα ήταν άραγε μία ζωή χωρίς εσένα; Μία μοναχική διαδρομή σε έναν έρημο δρόμο δίχως επιλογή διαφυγής θα ήταν μια ζωή χωρίς εσένα. Αυτό θα ήταν.
Εύα Κοτσίκου
