Δώδεκα παρά κάτι

Πλησίαζαν μεσάνυχτα! Οι αναμνήσεις τον έπνιγαν. Αδιαφόρησε για τις εσωτερικές συγκρούσεις, ενστικτωδώς  οδηγήθηκε στον υπολογιστή του. “Η δικιά μου” έγραφε η σελίδα με το καταχωρημένο mail. Άναψε ένα τσιγάρο,που  άσκοπα κάηκε στο σταχτοδοχείο. Ανάσα δεν πήρε, μέχρι που έβαλε την τελευταία του τελεία.  

 

“Πώς να ξανασυστηθούμε;  Κινούμαστε σε αντίθετη κατεύθυνση της λεωφόρου με ταχύτητα μεγάλη. Πόσα να  πουν  οι ματιές μας σε σταθμούς ανεφοδιασμού καυσίμων; Είναι κι αυτή η συστολή που συντομεύει περισσότερο τον χρόνο! Πολλές οι αντεγκλήσεις μας, μα πιστεύω πως μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε το νόημα των στίχων στα κοινά μας ακούσματα ! Σίγουρα δεν έχασαν όλες οι λέξεις  το νόημά τους! Ξεθώριασε η δύναμή τους, μα το νιώθω, είμαι  βέβαιος, παρελθόν δεν γίναμε! Υπάρχουν έντονοι ακόμα  χτύποι στην καρδιά, συνθέτουν γνώριμη αρμονία, σκορπούν ευφορία που πηγάζει από μακριά, το δάκρυ που ανεξήγητο παράπονο εκφράζει, σε μύρο πολύτιμο έχει μεταλλαχτεί!

 

Πώς γίναμε εμείς δυο ξένοι;  Μ’ ΑΚΟΥΣ;  ΑΚΟΥΣ τους δείκτες του ρολογιού που μεσάνυχτα θα σημάνουν; Δεν θέλω να ξημερώσει… Μ’ ΑΚΟΥΣ; Έντονα επιθυμώ, η μέρα να αργήσει να αλλαξει, να αργήσω κι εγώ να ακολουθήσω άλλη λεωφόρο. Καμιά αποστολή το φως δεν έχει, αν δεν στολίζει το πρόσωπό σου, γιατί λοιπόν να ξημερώσει!

 

Παρηγοριά μερικές φορές είναι το σκοτάδι,  μου δίνει δύναμη να νικήσω τον εγωισμό μου, επικίνδυνη αναστροφή επί της λεωφόρου να τολμήσω, να ακολουθήσω την διαδρομή σου κι ας γίνει  το διαχωριστικό διάζωμα των άγνωστων προθέσεών σου, αποδέκτης των δικών μου αισθημάτων.  

 

Μ’ ΑΚΟΥΣ;  Αρκεί εσύ λωρίδα στην πορεία σου να μην αλλάξεις. Θα συναντηθούμε   Μ’ ΑΚΟΥΣ; Στην πρώτη διασταύρωση των αναμνήσεών μας θα είναι το ραντεβού μας! Όχι, δεν θα χαθούμε πάλι στην χαώδη κίνηση.  Θα βραχυκυκλώσω τον φανοστάτη της προτεραιότητάς μας, μόνιμα κόκκινος για μας να μείνει. Πρέπει να έχεις χρόνο, εκεί καταμεσής του δρόμου, στα μάτια μου να διαβάσεις, όλα της καρδιάς μου τα ανείπωτα και να μου επιτρέψεις με την λάμψη σου να λουστώ,  αυτή που τόσο επιμελώς μου κρύβεις. Θα φωνάζουν οι ανέραστοι, αλλά όλα τα τροχοφόρα θα υποκλίνονται στου μικρού Θεού την θέληση. Δικός μας όλος ο χρόνος, αφού τροχονόμος του έρωτα ακόμα δεν δημιουργήθηκε! Μ’ ΑΚΟΥΣ;”

 

Το πλήκτρο ΑΠΟΣΤΟΛΗ ποτέ δεν πατήθηκε γι’ αυτό το mail. Προσπαθούσε να πάρει κουράγιο από τα τσιγάρα του, από το ποτό του, μα αδυνατούσαν να νικήσουν τον εγωισμό του, την δειλία του, να ενισχύσουν την δύναμη της θέλησης, την ομορφιά των αισθημάτων. Καταδίκασαν τον έρωτα στην μοναξιά των αναμνήσεων!

 

Πόσοι άραγε τρόμαξαν από την λάμψη της καρδιάς τους! Πόσοι ακολούθησαν κάποιο θαμπό προβολέα στο σκοτάδι…!

 

Μ’ ΑΚΟΥΣ;