Άλλο πρόβλημα και άλλο προβληματισμός
Κάποια στιγμή, τη ζωή μας πρέπει να μάθουμε να τη ζούμε λίγο πιο ανάλαφρα. Πετώντας από πάνω μας τα βαρίδια, τις κακές σκέψεις και το μόνιμο άγχος που μας καταβάλλει.
Είναι απαραίτητο πού και πού να υψώνουμε το βλέμμα μας στον ουρανό, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα κοιτάμε μόνιμα από εκεί.
Όσο δύσκολα και αν περνάμε βιώνοντας μικρές καθημερινές τραγωδίες, σε αρκετές περιπτώσεις παίρνουμε λάθος αποφάσεις.
Φράσεις τύπου «δε θα ξανα-στεναχωρηθώ ποτέ για μικροπράγματα» αλλά στο επόμενο πεντάλεπτο αρχίζουμε πάλι να τρέχουμε πανικόβλητοι και πνιγμένοι στο άγχος, την ανασφάλεια και αρκετές φορές μας ρουφάει η ματαιοδοξία σε έναν κυκλώνα δικό της, πρωτόγνωρο, γεμάτο φτιασίδια και ανούσιες χρυσόσκονες.
Αρχίζω να θυμώνω ακόμα και με τον ίδιο μου τον εαυτό κάποιες φορές, με όλα αυτά που ξεστομίζω. Οι ατάκες «δεν έχω χρόνο», «πνίγομαι», «το παλεύω», είναι τουλάχιστον ασέβεια απέναντι στους ανθρώπους που πραγματικά «έχουν τόσα πολλά να κάνουν» αλλά είναι καθηλωμένοι σε ένα ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου και πραγματικά παλεύουν.
Είναι καιρός να κόψουμε τα περιττά και να κρατήσουμε μόνο τα ουσιώδη και τα αληθινά.
Ανθρώπους, σχέσεις, έργα, λόγια.
Απαραίτητο πια βρίσκω να στολίζουμε κάθε λεπτό με ένα χαμόγελο.
Το οφείλουμε στους γύρω μας και στον εαυτό μας.
Πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Να επιλέγουμε.
Με σοφία και σύνεση πλέον, χωρίς να σπαταλάμε λεπτό ζωής άσκοπα.
Οι μέρες κάποιες φορές είναι βαριές και οι νύχτες μας εύθραυστες.
Ας ξυπνάμε με χαμόγελο.
Και ας κατεβάσουμε ταχύτητα λίγο στις υποχρεώσεις μας.
Ας αφήσουμε κάτι πίσω, ας μην τα κάνουμε όλα τέλεια.
Ας χαλαρώσουμε ουσιαστικά και με νόημα.
Ας δώσουμε στην ψυχή μας το χώρο και το χρόνο της δικής της επανεκκίνησης χωρίς να την πιέζουμε.
Ας εκτιμήσουμε σωστά το περιβάλλον μας και τους ανθρώπους που το περικλείουν.
Αναπνέουμε, έχουμε ανθρώπους που μας στηρίζουν, μας αγαπούν βαθιά και πραγματικά, όχι επιδερμικά, απλώνουν το χέρι τους να μας σηκώσουν όταν πέφτουμε στα πατώματα, έχουν φυλαγμένο το πιο όμορφο χαμόγελό τους για εμάς.
Πολλοί από εμάς δεν έχουν αυτό το προνόμιο.
Δεν έχουν ούτε καν το αγαθό της υγείας. Με μέρες και νύχτες αγωνίας, φόβου, αγκαλιά με μία σακούλα φάρμακα και φλέβες κατατρυπημένες.
Ας πατάμε γερά στη γη και ας κοιτάμε κατάματα τον ουρανό, διαχωρίζοντας σαφέστατα τι σημαίνει πρόβλημα και τι προβληματισμός.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
