Δοσμένη στο όνειρο

Αύριο ξημερώνει του Αγίου Διονυσίου. Μια εκκλησία με κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά της. Εκεί που έλεγα θα λυγίσω, δε θα τα καταφέρω, με τραβούσε κοντά της. Δε με ένοιαζε εάν τα δάκρυά μου ήταν σε δημόσια θέα, εάν μου έφευγαν μικρά αναφιλητά. Ήμουν εκεί, προστατευμένη, κάτω από τις φτερούγες του Αγίου. Γιατί όταν είσαι ολομόναχος σε έναν τόπο, ο μόνος που είναι πάντα δίπλα σου είναι ο Θεός και οι Άγιοι, κανείς άλλος…

Έτσι γυρίζουμε και τη ζωή μας όλοι, κάποιοι τυχεροί στο διάβα τους, συναντάνε τον άνθρωπό τους. Άλλοι όση αγάπη και να έχουν μέσα τους, δε θα τη δώσουν ποτέ. Γίνονται σκληροί και απροσπέλαστοι. Όσο δύσκολο και να ήταν το τελευταίο εξάμηνο του 2023, όσο και εάν μου τσάκισαν τα φτερά, εγώ πέταξα ελεύθερη μακρυά… Απαλλαγμένη από τους φόβους μου. Δοσμένη στο όνειρο, κυνηγώντας τους δικούς μου δαίμονες.

Νίκησα και νικήθηκα. Ό,τι είπα δε γίνεται και ξερίζωσα χρόνια από μέσα μου, ήρθε και με τάραξε. Ακόμα όμως θα επιμείνω στο όνειρο και ας το πληρώσω ακριβά!…

Σοφία Βλάχου