Έρχονται Χριστούγεννα όμως…
Δεν είναι εύκολη υπόθεση…
Για τη ζωή λέω.
Ούτε οι άνθρωποι είναι.
Κάθε άνθρωπος κι ένας Σταυρός πάνωθέ του.
Κάθε άνθρωπος και μια κρυφή πληγή στα σωθικά του,
που δε σταματά να αιμορραγεί.
Κάθε άνθρωπος κι ένας εφιάλτης στις νύχτες του,
που κανείς δεν τον υποπτεύεται…
Ευτυχώς, όμως, για κάθε άνθρωπο
υπάρχει κι ένα όνειρο.
Ένα όνειρο, που άλλοτε το έχει μπούσουλα
στο ταξίδι της ζωής του
και τον κάνει να ελπίζει και να χαμογελά
κι άλλοτε, απελπισμένος από όλους κι από όλα,
το καταχωνιάζει σε ένα παλιό μισοκατεστραμμένο μπαούλο
σε μια σκοτεινή γωνιά της ύπαρξης του.
Και μαζί με το όνειρο του αργοπεθαίνει κι αυτός…
Έρχονται Χριστούγεννα όμως…
Και τα Χριστούγεννα τα όνειρα πρέπει να ζωντανεύουν.
Τα χαμόγελα πρέπει να ανασταίνονται.
Η ελπίδα πρέπει να ξαναγεννιέται μέσα στην ψυχή.
Όπως γεννήθηκε ο Χριστός μέσα στο σκοτάδι και την παγωνιά.
Ας αφήσουμε τους εγωισμούς στην άκρη.
Ας πάρουμε μια ζεστή αγκαλιά αυτούς που αγαπάμε,
το έχουν τόση ανάγκη…
Ας εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε.
Ας δώσουμε επιτέλους τις αλήθειες μας,
όποιο κι αν είναι το τίμημα.
Ας ζητήσουμε μια ειλικρινή συγνώμη
από αυτούς που πληγώσαμε,
αυτούς που τους κάναμε να πιστέψουν
ότι είμαστε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε.
Και όχι.
Η ζωή δεν είναι στιγμές.
Δεν υπάρχει χτες, έφυγε.
Δεν υπάρχει αύριο, δεν έρχεται ποτέ.
Δεν υπάρχει τώρα,
μέχρι να πεις τη λέξη γίνεται “πριν”.
Τίποτα δεν υπάρχει…
Μια αστραπή μόνο.
Κι εμείς… αστερόσκονη
που πλανιέται άσκοπα στο πουθενά.
Δώστε λοιπόν ότι χρωστάτε.
Ξεχρεώστε πριν να είναι αργά…
Κ. Καραμπάρη Πανταλέων
Καλές γιορτές..
Είθε να έχουμε υγεία, αγάπη, φιλότιμο και μπέσα.
Δύσκολο, ε;;
Τα δύσκολα όμως μας κάνουνε μάγκες.
Αυθεντικούς μάγκες.
Στα εύκολα παίζει ο καθένας όποιο ρόλο θέλει.
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
