Θυμάσαι;
Εκείνον τον Οκτώβριο θυμάσαι;
Μου έστελνες φωτογραφίες από τη θάλασσα.
Δε χόρταινα να τις βλέπω.
“Στείλε μου μερικά βίντεο αν μπορείς”,
σου είχα πει σε μήνυμα,
“θέλω να είμαι εκεί και ας μην είμαι”.
Το τοπίο είναι υπέροχο, καταπράσινο.
Σαν σκηνικό που βγήκε θαρρείς από παραμύθι.
Κι η θάλασσα…
Η θάλασσα διάφανη.
Ο ήλιος να ιριδίζει μέσα στα ακύμαντα νερά της.
Κόσμος να απολαμβάνει τον ήλιο.
Παιδικες φωνές και γέλια και φασαρία.
Δεν την μπορώ την φασαρία.
Το βλέμμα μου σκοντάφτει πάνω σε δυο ξαπλώστρες.
Έχουν στρωμένες πάνω τους δύο ριγέ πετσέτες.
Ναι, εκεί θα ήθελα να ήμουν τώρα. Στις ξαπλώστρες με τις ριγέ πετσέτες.
Αν θα άλλαζα κάτι στο σκηνικό αυτό θα ήταν οι φωνές.
Δεν την μπορώ την φασαρία.
Ένα βιβλίο και ένα φραπέ.
Και ψιλοκουβέντα.
Και εκείνη η θάλασσα στα πόδια μας μπροστά,
να μας παίρνει τα μυαλά,
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
