Στις λάμψεις των αστεριών
Την ώρα που νυχτώνει, μερικές στιγμές νομίζω πως η νύχτα ντυμένη με κοσμήματα και στολισμένη με βελούδινα ρούχα έρχεται κοντά μου, σκύβει και με κοιτάζει στα μάτια, σαν να με ερευνά, σαν να προσπαθεί να καταλάβει το εσωτερικό μου.
Μου δίνει την αίσθηση πως έφυγε από ένα κάδρο, ίσως μια ασημένια κορνίζα που τη φιλοξενούσε έτσι πανέμορφη που είναι και περίτεχνα διακοσμημένη από το χέρι ενός εκπληκτικού καλλιτέχνη, ίσως πέραν του κόσμου τούτου καλλιτέχνη.
Εκείνη την ώρα με κοιτάζει, μου λέει να αφήσω ό,τι με απασχολεί εσωτερικά στη δική της διάθεση, στη δική της κυριαρχία, εκείνη θα με ταξιδέψει μακριά, πολύ μακριά από ό,τι με βαραίνει μέσα μου, ψιθυρίζει με μια γλυκιά χροιά στη φωνή της: Ό,τι πέρασε, πέρασε, να χαίρεσαι για ό,τι έζησες όπως το έζησες! Ίσως δε σε ανακουφίζει τώρα αυτό που σου λέω, αλλά θα καταλάβεις με τον καιρό πως έπρεπε, για όλα έπρεπε. Για όλα τα μικρά ή μεγάλα «γιατί» υπάρχει και ένα «διότι» να θυμάσαι.
Η βαριά κεντημένη φορεσιά της με τα αστέρια που έλαμπαν πάνω της, μοιάζουν εκείνη τη στιγμή, μικρές αναμμένες φλόγες που έριχναν κάθε φορά το φως τους στο πρόσωπό μου. Ένα μεθυστικό άρωμα ανέδυε η νύχτα εκείνες τις στιγμές και τότε έσκυβε και με τύλιγε στο άρωμά της, μου έφερνε στη σκέψη μου τις εικόνες του θέματος που με απασχολούσε και τότε, τι περίεργο! Έμοιαζε το όποιο θέμα υπήρχε, η όποια στενοχώρια με βάραινε, τόσο μικρή…
Άλλαζε τότε η διάθεσή μου, μια γλυκιά αίσθηση παρηγοριάς με άγγιζε εσωτερικά και μια γαλήνη άρχιζε να απλώνεται στην ψυχή μου, το κύμα της λύπης έφευγε από μέσα μου και οι μικρές φλογίτσες από τη λάμψη των αστεριών έμοιαζαν να με ζεσταίνουν. Η συντροφιά της έγινε σύμμαχος παρηγορητής στις θλίψεις της ψυχής μου αλλά και στις σκέψεις μου, που έπαιρναν πάντα τις μικρές λάμψεις από τα αστέρια και τις αιχμαλώτιζαν στο δικό τους πεδίο έρευνας και αξιολόγησης. Οδηγός και φίλη η νύχτα έγινε στη συνέχεια, στην όποια συνέχεια ερχόταν στη ζωή μου και αν δάκρυζα κάποιες στιγμές, μου έδινε την εντύπωση πως τα δάκρυά μου ανέβαιναν στον Ουρανό και εκεί κατοικούσαν στο Σύμπαν.
Έμοιαζαν σαν μικρά κομμάτια της καρδιάς μου που τα φιλοξενούσαν οι άγγελοι, μέχρι να ενωθεί με την αιώνια ψυχή μου που θα τα συναντήσει την ώρα που θα πάει εκεί ψηλά, πέρα από αυτόν τον κόσμο. Θα πάει στην Αιώνια ψυχή που θα την συναντήσει και θα την αγαπήσει παντοτινά.
Εκεί, δε θα πονέσει για τίποτα άλλο πια.
Μαριάνθη Μαίρη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
