Ιδανικό καλοκαίρι
Ιδανικό καλοκαίρι! Για μένα ιδανικό καλοκαίρι δεν είναι κολύμπι σε πισίνες ξενοδοχείων υπερπολυτελείας, αλλά κολύμπι σε μυστικές παραλίες, αποκομμένες από τους πολλούς. Δεν είναι γραμμωμένα κορμιά που επιδεικνύονται με στόμφο σαν ψυχρά αγάλματα, αλλά κορμιά με ατέλειες, κορμιά που λαχταρούν νερό κι αλάτι για να ξεκουραστούν αυτά αλλά και οι ψυχές που κουβαλούν. Δεν είναι πρόσωπα που απαθανατίζονται ώστε να «κρεμαστούν» έπειτα σε διαδικτυακά μανταλάκια προς τέρψιν του λαού, αλλά φωτογραφίες με κουτσοδόντικα χαμόγελα παιδιών και παππούδων καθώς τρώνε καρπούζι και γελούν με την καρδιά τους.
Δεν είναι μοναχικά κοκτέιλς που παρελαύνουν στο Instagram, αλλά μπυρίτσες και κρασάκια με φίλους και οικογένεια. Δεν είναι απρόσιτες, αγέλαστες κοπέλες, αλλά γυναικοπαρέες που θυμήθηκαν τα παιδικά τους χρόνια και παίζουν «μήλα» μέσα στη θάλασσα ενώ ξεκαρδίζονται στα γέλια και ενώ από το μαγιό τους προεξέχει η ζουμερή κοιλίτσα τους. Δεν είναι τύποι αλαβάστρινοι, αλλά κάτι ωραία τυπάκια που ψαρεύουν, που αυτοσαρκάζονται, απαλλαγμένοι από συμπλέγματα.
Ιδανικό καλοκαίρι για μένα είναι οι ψυχές που έρχονται κοντά και ενώνονται σε εξοχικές κατοικίες, οι φίλοι που συναντιούνται μετά από καιρό στις άδειές τους, τα αδέσποτα που τα αγκαλιάζουν τα παιδάκια αφήνοντάς τους ένα μπολάκι με νερό, τα σύκα που μάζεψε και σου έφερε ο γείτονας, ο ήχος των τζιτζικιών το καταμεσήμερο, η δροσιά του ανεμιστήρα πίσω από κλειστά παντζούρια, ένας λεκές στο μπλουζάκι από βύσσινο γλυκό που «εκλάπη» από το ντουλάπι, η μάνα που κάνει το παιδί της με ειδικές ικανότητες να χαίρεται παίζοντας μαζί του στα κύματα πάνω σε ένα τεράστιο φουσκωτό φλαμίνγκο, ένα βιβλίο που γέμισε άμμο. Που θα το ανοίξεις το χειμώνα και θα σου γεμίσουν οι κόκκοι της, τα χέρια σαν χρυσόσκονη και νεραϊδόσκονη, να σου θυμίσει πως οι ιστορίες των βιβλίων είναι αληθινές.
Για μένα ιδανικό καλοκαίρι είναι αυτό που δεν είναι ιδανικό. Το καμωμένο από σάρκα και οστά και ψυχή ανθρώπινη. Πλασμένο από τους κουρασμένους χειμώνες ταλαίπωρων ανθρώπων. Φορτισμένων ανθρώπων. Πληγιασμένων ανθρώπων. Ανθρώπων.
Εύα Κοτσίκου
Είμαι η Εύα και ζω στον δικό μου ονειρόκοσμο ο οποίος αποτελείται από χαρτιά, μολύβια και λέξεις. Μεγαλωμένη στην πιο μποέμ συνοικία της Αθήνας, τα Πετράλωνα, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι λάτρης του Κέντρου. Αγαπώ να βολτάρω στα Αθηναϊκά στενά, τους καλλιτέχνες και την ποίηση του δρόμου, την ποίηση γενικότερα, τη σοκολάτα και τα χαμόγελα στα χείλη των ανθρώπων.
Δηλώνω αιώνιο παιδί και πιστεύω ότι η ευγένεια, η θετικότητα και η καλοσύνη μπορούν να μαλακώσουν και την πιο σκληρή καρδιά. Γελάω δυνατά και συγκινούμαι εύκολα. Γράφω παντού, όπου βρω, ακόμα και σε χαρτάκια για τσιγάρα και ας μην καπνίζω. Μπορώ να εμπνευστώ ακόμα και από έναν κόκκο άμμου. Λατρεύω τα τραγούδια και τα ταξίδια, ειδικά αυτά που κάνω πάνω σε χάρτινα καράβια... Είμαι η Εύα και στόχος μου είναι να σας πάρω μαζί μου στα ταξίδια αυτά...
