Ένα παλιό ιδανικό
Ψάχνω απεγνωσμένα για έναν άνθρωπο από εκείνους τους παλιούς – τους δυνατούς. Εκείνους που νομίζεις πως υπάρχουν πια μόνο σε ταινίες ρετρό και παιδικά παραμύθια. Που έμαθαν να ζουν με την αυταπάρνηση χαραγμένη στα μάτια και τη στέρηση κρεμασμένη απ’ τα χείλη. Εκείνους, που είδαν ένα παλιό ιδανικό να σβήνει στον ορίζοντα του χρόνου, και με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στύλωσαν το βλέμμα τους στην επόμενη μέρα.
Αναζητώ μέσα στο πλήθος έναν άνθρωπο με δύναμη ψυχής και περίσσευμα πίστης. Από εκείνους που πίστεψαν στο αδύνατο και στη συνέχεια το απαρνήθηκαν γιατί δεν προσαρμόστηκαν σε αδιέξοδες καταστάσεις και λανθασμένες επιλογές. Που βρήκαν τη δύναμη να αντικρίσουν κατάματα την πραγματικότητα κι ό,τι αυτή τούς πήρε, παρά να κερδίσουν ακόμα λίγο χρόνο αρκούμενοι στο λίγο. Από εκείνους, που έμαθαν να αποχωρούν με το κεφάλι ψηλά και τη συνείδηση καθαρή.
Γυρεύω έναν ήρωα από αυτούς με τα σκαλισμένα μάτια και το μουτζουρωμένο χαμόγελο. Ξέρεις, εκείνους τους σαρανταπληγιασμένους «ναυαγούς» που βλέπεις να περιπλανιόνται αφηρημένοι στο δρόμο και θαρρείς ότι τους ξέβρασε η ζωή – πως τους προσπέρασε η ευτυχία. Που «κρέμασαν» επάνω τους τα παράσημα από τις απώλειες και τις ήττες τους – γνέφοντας καταφατικά κάθε φορά που ένα νέο χτύπημα ερχόταν να τους θυμίσει πως και πάλι γελάστηκαν.
Σκιαγραφώ έναν «άγγελο» από εκείνους με τη ματωμένη αθωότητα και τον προδομένο εγωισμό. Τις παιδικές εκείνες ψυχές που συνήθισαν να βλέπουν την τύχη να τους ξεχνά και να λένε «δεν πειράζει». Που δεν αρκέστηκαν σε φθηνές δικαιολογίες κι εύκολους συμβιβασμούς. Που δεν αυτοπαραμυθιάστηκαν και δεν ξεπουλήθηκαν. Που έμαθαν να σμιλεύουν το πεπρωμένο τους μέρα τη μέρα και όταν η διαδρομή για αυτούς ανηφορίζει να μη μοιρολατρούν.
Αποζητώ έναν μαχητή από εκείνους που ξέρουν πότε να φεύγουν και να ξεκινούν απ’ την αρχή. Που δε φοβούνται το άγνωστο και δε συγκατατίθενται στο εφήμερο. Που έχουν αφήσει ένα «πώς» κι ένα «γιατί» να σπαρταρούν στα σωθικά τους και συνέχισαν απτόητοι το ταξίδι της αέναης αναζήτησης. Ζητώ έναν παράφρονα, από εκείνους που βρήκαν τον τρόπο να διακρίνουν το άσπρο στο μαύρο, στο σκοτάδι το φως και τη ζωή στο θάνατο.
Παντελής Χατζηκυριάκου
Ονομάζομαι Χατζηκυριάκου Παντελής και είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Αν και λογιστής στο επάγγελμα, η σχέση μου με τους αριθμούς παρέμεινε τυπική.
Στα 29 μου χρόνια, κοιτάζοντας πίσω μου με θυμάμαι από μικρό να αποτυπώνω τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου δεξιά κι αριστερά. Άλλες φορές σε ένα παγκάκι σε κάποια από τις παιδικές γειτονιές της δεκαετίας του 90’, αργότερα στο περιθώριο των σχολικών μου βιβλίων, στη συνέχεια σε κάποιο αμφιθέατρο της σχολής μου κι έπειτα σε ένα τεφτέρι που με συντρόφευε καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.
Λάθος επιλογές έκανα και θα κάνω πολλές ακόμη. Όλες τους όμως τις έκανα σε συνάρτηση με τον αθλητισμό και τη γραφή. Αυτά ήταν το οξυγόνο μου. Η εκτόνωση του σώματος και του πνεύματος μου. Οι μόνες σταθερές αξίες σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο που μου θύμιζαν ποιος είμαι και τι θέλω.
Μέσα από αυτήν εδώ τη στήλη, θα πορευτούμε παρέα με αναλύσεις απόψεων, προσωπικές ανησυχίες, εξορμήσεις στην επικαιρότητα και καταθέσεις ψυχής.
Κυρίες και κύριοι, καλό μας ταξίδι!
