Γράμμα στη Μητέρα μου

Νίκαια 25/09/2024

Αγαπημένη μου μητέρα. Αποφάσισα σήμερα που γιορτάζεις να σου κάνω ένα πολύτιμο δώρο. Ένα σπάνιο δώρο. Ένα μικρό θησαυρό. Σκέφτηκα πως το να βρω λίγο χρόνο να σου γράψω ένα γράμμα είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για όλα όσα μου έχεις προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια.

Όλες οι λέξεις, λοιπόν, που βγήκαν μέσα από την καρδιά μου είναι αφιερωμένες σε σένα. Σκέφτομαι και γράφω αποκλειστικά για σένα. Αυτό το γράμμα είναι για σένα. Για σένα και μόνο. Το ξέρω ότι σου έχω ξαναγράψει στο παρελθόν (ειδικά τότε που υπηρετούσα τη μαμά πατρίδα) πολλές φορές και άλλες σε έκανα ευτυχισμένη και άλλες να γεμίζουν τα μάτια σου δάκρυα. Δεν το κάνω επίτηδες και το ξέρεις. Αν σε πλήγωσα, αν σε στεναχώρησα σου ζητώ ταπεινά συγγνώμη.

Όπως κάθε φορά έτσι και τώρα που βρίσκω τα σκούρα κάθομαι στο γραφείο μου, παίρνω στυλό και χαρτί και σου γράφω. Τα λόγια φεύγουν, τα γραπτά μένουν. Έτσι δε λέει και ο λαός; Επίσης, δε λένε ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει; Μη μου φοβάσαι. Δε θα γράψω κάτι που δεν πρέπει. Δεν έχω σκοπό να σε γεμίσω πίκρα. Δε θα σε απογοητεύσω.

Αυτές οι λέξεις που σου γράφω τώρα, αυτά τα λόγια, βγαίνουν όπως πάντα μέσα από την καρδιά μου όπως προείπα. Έρχονται με δύναμη σαν καταιγίδα η μια μετά την άλλη. Το πληκτρολόγιο τώρα έχει πάρει φωτιά. Το μυαλό μου είναι έτοιμο να εκραγεί. Τόσα πολλά θέλω να σου πω και να σου γράψω. Τόσα πολλά και ξεκινώ ευθύς αμέσως γιατί πολύ φοβάμαι ότι κάτι θα μου ξεφύγει. Κι έπειτα; Και να μου ξεφύγει κάτι δε χάλασε ο κόσμος!

Άκου, μητέρα. Σ’ τα γράφω όλα εδώ για τον ένα και μοναδικό λόγο ότι δεν μπορώ να σε κοιτάξω κατάματα και να σου πω όλα αυτά που αισθάνομαι. Φοβάμαι τις αντιδράσεις σου. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να τα βγάλω όλα από μέσα μου. Ναι, όσο παράλογο και αν ακούγεται προτιμώ να γράφω ό,τι αισθάνομαι παρά να τα κουβεντιάζω μαζί σου. Άλλωστε το γράψιμο εκτός από πολύ δημιουργικό, είναι η ψυχοθεραπεία μου όλα αυτά τα χρόνια και θα το έχεις καταλάβει κι εσύ σίγουρα. Χαζή δεν είσαι. Όχι, μητέρα μου. Δεν είσαι χαζή.
Κουρασμένη είσαι. Δεν αντέχω άλλο να σε βλέπω έτσι. Πικραίνομαι και τώρα που το γράφω. Δε φροντίζεις πια τον εαυτό σου όπως παλιά. Έχεις αδυνατίσει πάρα πολύ. Δεν αγαπάς εσένα σε αντίθεση με όλους εμάς που σ’ αγαπάμε πολύ. Ο μπαμπάς, τα παιδιά και τα εγγόνια σου.

Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να κάνεις κάτι καλό για σένα. Να φύγεις λίγο από το σπίτι που είσαι εγκλωβισμένη εξαιτίας του μπαμπά. Να πας στην εξοχή να πάρεις λίγο καθαρό αέρα. Να αδειάσει το μυαλό σου από προβλήματα και σκοτούρες. Όλα έχουν πέσει πάνω σου. Όλα όμως.
Ο μπαμπάς δεν καταλαβαίνει τίποτα πια. Εκεί φτάσαμε. Είναι σαν μωρό παιδί. Τρέχεις ασταμάτητα από πίσω του από νωρίς το πρωί μέχρι το βράδυ που θα τον πάρει ο ύπνος. Δε φταίει ο μπαμπάς φυσικά για όλο αυτό που του συμβαίνει. Η ασθένεια φταίει και οι επιπτώσεις που έχει στον οργανισμό του. Το μυαλό του τον πρόδωσε! Και αυτό δεν αλλάζει με καμία θεραπεία. Η άνοια είναι ο πιο ύπουλος εχθρός. Και δε νικιέται. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Πάντα νικάει. Μας το λένε και οι γιατροί.

Εσύ όμως, γλυκιά μου μανούλα, πότε θα ξεκουραστείς; Μου λες; Πότε θα κοιμηθείς σαν φυσιολογικός άνθρωπος; Πότε θα ξαπλώσεις για λίγες ώρες μέσα στη μέρα και να κλείσεις για λίγο τα μάτια σου; Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Αφού το ξέρεις ότι και η μεγάλη αλλά και εγώ όσο μπορούμε βοηθάμε την όλη κατάσταση. Προσπαθούμε. Βάζουμε τα δυνατά μας να έχουμε μια ποιότητα ζωής.

Εσύ; Τι κάνεις για σένα; Το να πηγαίνουμε μια στις τόσες θέατρο ή σε κάποια παρουσίαση βιβλίου δεν είναι λύση. Πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου. Δεν είσαι μικρό κορίτσι. Δεν έχεις τις αντοχές που είχες κάποτε. Καταλαβαίνεις τι ακριβώς εννοώ. Έτσι δεν είναι; Τον αγαπάς τον μπαμπά. Μια ζωή ζήσατε μαζί, δεν είναι και λίγα τα χρόνια. Ερωτευθήκατε, κάνατε οικογένεια, είδατε εγγόνια. Τι άλλο να θέλει κανείς; Να ξέρεις πως αν πάθεις το παραμικρό θα τρελαθώ, σ’ το λέω!

Εγώ προσωπικά δεν ονειρεύομαι παλάτια, πλούτη και λεφτά. Ούτε θέλω να ζήσω έναν παράφορο έρωτα. Φυσικά και δε θα παντρευτώ ούτε παιδιά θα κάνω. Γουστάρω πολύ που είμαι έτσι. Αυτός ακριβώς που είμαι. Ένας απλός και ταπεινός συγγραφέας όπως και πολλοί άλλοι άλλωστε. Δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος ρομαντικός της γενιάς μου. Και πίστεψέ με, είμαι πραγματικά ευτυχισμένος. Κι ας έχει μετατραπεί η καθημερινότητά μου σε μαρτύριο.

Το μόνο πράγμα που με γεμίζει πραγματικά, το μόνο πράγμα που με κάνει να ξεχνιέμαι είναι να κάθομαι με τις ώρες στο γραφείο μου και να γράφω. Θέλω να μπορώ να συγκεντρώνομαι στα γραπτά μου. Θέλω να κάνω αυτό που με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Αυτό με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Αυτό και τίποτα άλλο.

Δυστυχώς όμως με την κατάσταση που επικρατεί μέσα στο σπίτι αυτό δεν είναι εφικτό. Δε γίνεται. Δεν υπάρχει ησυχία. Δεν έχω ησυχία.
Προς θεού! Δε φταις εσύ, μητέρα. Σε καμία περίπτωση δε λέω κάτι τέτοιο. Δε ρίχνω πάνω σου τις ευθύνες. Ο μπαμπάς δεν είναι καλά. Η άνοια τον έχει τσακίσει. Και το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό. Γίνεται όμως κάθε μέρα να ξυπνάω από τα άγρια χαράματα για να σας προλάβω; Γίνεται να σηκώνομαι από τις έξι το πρωί και να τα κάνω όλα βιαστικά και γρήγορα πριν ξυπνήσετε όλοι εσείς; Γιατί να το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Δε μου αξίζει κάτι τέτοιο.

Ναι, συμφωνώ μαζί σου, το μυαλό τις πρωινές ώρες είναι πάντα ξεκούραστο. Είναι καθαρό, που λένε. Η έμπνευση όμως, μητέρα, έρχεται εκεί που δεν την περιμένω. Η όρεξη να κάτσω και να ασχοληθώ με τα γραπτά μου δε μου έρχεται πάντα τα χαράματα. Είναι πάρα πολλές οι φορές που μέσα στη μέρα θέλω να κάτσω και να γράψω αλλά δε γίνεται. Δυστυχώς, δε γίνεται.

Πρέπει να βρω μια λύση και πρέπει να τη βρω άμεσα – όσο κι αν μισώ τα «πρέπει». Μη μου αγχώνεσαι και μη μου στεναχωριέσαι. Θα τη βρω την άκρη. Μην ανησυχείς. Δε θα κλειστώ σε μοναστήρι. Ούτε από το σπίτι μας θα φύγω. Σκορπιός είμαι. Και οι σκορπιοί ξέρουν και επιβιώνουν. Δεν παρατάω τα όπλα μάνα μου. Δε θα τα βάψω μαύρα ούτε θα σκύψω ηττημένος το κεφάλι. Ούτε φυσικά και πρόκειται να σταματήσω να γράφω.

Αυτό που γράφω είναι το δέκατο βιβλίο μου και εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλα πολλά. Επέλεξα και αυτή τη φορά να το αφιερώσω εξαιρετικά σε σένα. Μπορεί να ακούστηκα λιγάκι σκληρός αλλά είπα την αλήθεια. Όπως πολύ καλά ξέρεις τα πάμε πολύ καλά με την αλήθεια και η αλήθεια πάντα πονάει.

Θα είμαι πάντα δίπλα σου. Να σε στηρίζω, να σε βοηθάω, να είμαι εκεί στο κάθε τι. Αν σε στεναχώρησα λιγάκι σου ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου και ήδη αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Αλήθεια. Λες και πήγα στον ψυχολόγο αισθάνομαι!

Κλείνοντας αυτό το γράμμα θέλω να σε ευχαριστήσω, μητέρα μου. Για όλα. Για τα πάντα. Που είσαι πάντα εδώ. Σε κάθε μου βήμα. Σε κάθε μου προσπάθεια. Με ενθαρρύνεις και δεν μπαίνεις εμπόδιο ποτέ στα όνειρά μου και στα θέλω μου.

Μεγάλωσα, μάνα. Το ξέρω, για σένα θα είμαι πάντα ο μικρός.

Σ’ αγαπώ πολύ και θα σ’ αγαπώ για πάντα.

Να το ξέρεις αυτό.

Μια χάρη μόνο θέλω από σένα. Μια τόση δα χάρη. Να κοιτάξεις και λίγο τον εαυτό σου. Είναι άδικο όλο αυτό που συμβαίνει. Μου το υπόσχεσαι;

Χρόνια σου πολλά και καλά!

Δίπλα σου πάντα!

Ο μικρός.

Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης