Χωρίς συμβιβασμό
Μερικές φορές θέλω να σου μιλήσω, να σου ανοίξω την καρδιά μου, αλλά δε θα με καταλάβεις. Έμαθες να βλέπεις με το μυαλό σου, όχι με την καρδιά σου και αυτό σε δυσκολεύει να αισθανθείς αυτό που έχω στην ψυχή μου και να με νοιώσεις. Τότε, δε θα απορούσες για τίποτα, μόνο θα καταλάβαινες αμέσως τι θέλω, τι πιστεύω, από πού έρχομαι και πού θέλω να πάω. Θα καταλάβαινες την ψυχή μου, την ύπαρξή μου όλη, θα καταλάβαινες πως μέσα από σένα ζω όλα αυτά που δεν πίστευα πως υπάρχουν.
Αισθάνομαι σαν αερικό. Πότε με σηκώνει ψηλά ο άνεμος και με οδηγεί εκεί που θέλει, πότε με ρίχνει στη γη. Τότε βλέπω την αλήθεια της, βλέπω τις σκιές να τρέχουν πίσω της και να προσπαθούν να ξεπεράσουν τη ροή της. Βλέπω εμένα, να γίνομαι πολύ μικρή, όσο μικρό είναι στο παραμύθι εκείνο το κοριτσάκι που γεννήθηκε στη φύση, που θαύμαζε τα λουλούδια, τα φυτά, τα ζώα του δάσους και εκείνα μιλούσαν μαζί της… Ό,τι άγγιζε φάνταζε στα μάτια της πελώριο, διαφορετικό από ό,τι μπορούσε να καταλάβει. Δεν καταλάβαινε, γιατί ήταν διαφορετική βλέπεις…
Αν λοιπόν με καταλάβαινες, θα καταλάβαινες και τον εαυτό σου περισσότερο. Αν με άφηνες να είμαι στο πλευρό σου χωρίς να με κρίνεις αλλά να με δέχεσαι όπως είμαι, όπως σκέφτομαι και όπως αγαπώ. Μερικές στιγμές πρέπει να αφήνεσαι στη ροή της ζωής να σε οδηγήσει, χωρίς όρια, χωρίς συμβιβασμό. Τότε ελευθερώνεις την ψυχή σου από ό,τι έμαθες να κρύβεις, γιατί πίσω από αυτά, φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.
Μαριάνθη