Μέρες δίχως λόγια
Post Views: 21
Κάποιες ψυχές είναι τόσο αναλαφρες πάρα το βάρος του….
Ίσως ακριβώς γι’ αυτό
Γιατί γνωρίζουν πώς είναι να κουβαλας τόσο βαρυ φορτίο
και δε θέλουν να γινούν ίδιες με αυτό.
Και πετούν…μόνο πετούν!
Ανάλαφρη, μυστική σχεδόν, αόρατη κάθε στιγμή τους.
Δε θα τις συναντησεις ούτε στην τελευταία τη γραμμή, όσο και αν ψαξεις.
Ούτε στα πιο σκοτεινά μέρη.
Κρυβονται καλά από το πλήθος, όχι τυχαία.
Μοιάζουν ανύπαρκτες, πέρα για περα ουτοπικες.
Δε θ’ ακουσεις τη φωνή τους.
Δεν θα δεις τη μορφή τους.
Μόνο θα τις νιώσεις.
Σαν πούπουλο.
Σαν χάδι.
Σαν αεράκι καλοκαιρινό στο ηλιοκαμένο πρόσωπό σου να σε δροσίζουν.
Δε θα τις συναντήσεις στα πολυσύχναστα μέρη.
Τα λόγια τους, σαν ψίθυρος, πότε δε θα μπουν σε βιβλία και διαλεξεις.
Μόνο θα τις νιώσεις όταν θα έχουν φύγει.
Γιατί μόνο τότε θα καταλάβεις πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος
χωρίς αυτες.
Ελένη Καρβουνάρη
Post Views: 21
