pink noise
Ήμουν πάντα εκείνη η λάθος νότα που την κάλυπταν οι σωστές και «ευτυχώς» δεν ακουγόταν. Ήμουν πάντα εκείνη η αδύναμα αντιδραστική παραφωνία που δεν ταίριαζε ανάμεσα στις τόσες τέλειες γραμμές και τα σύνολα. Ήμουν εκείνη η «τυχαία έκπληξη» που ίσως διέκριναν τυχαία κάποιοι ψαγμένοι ακροατές χαμογελώντας πονηρά στον διπλανό τους, περήφανοι, που «έπιασαν» την επιτηδευμένη αστοχία, αλλά που απεχθάνονταν οι μουσικοί αναγνωρίζοντας την ανικανότητά μου.
Βλέπεις, δεν ήμουν ποτέ για τα στημένα, τα κανονισμένα, τα δήθεν. Δεν ταίριαξα ποτέ στην μπαγκέτα κανενός μαέστρου και έβγαζα σπυριά στις νόρμες και στα κλειδιά που μάντρωναν τα όρια. Εγώ, ένα αδύναμα αντιδραστικό χάλασμα της αρμονίας και της σύνθεσης. Ώσπου μια μέρα τους πέταξα τα πεντάγραμμα, τις αρμονίες, τα κλειδιά και κούνησα εγώ την μπαγκέτα στον μαέστρο. Επέλεξα τους δικούς μου δρόμους. Αυτοσχεδίασα και έθεσα τις αξίες μέσα σε μουσικά κομμάτια που έφτιαξα εγώ, με μετρονομο την καρδιά μου, άλλοτε με πιο ρυθμικό και άλλοτε με πιο μελωδικό χαρακτήρα, και άλλοτε πιο grave, για να επιβληθώ με αργό αλλά σοβαρό ύφος. Και κάθε που χαίρομαι μετατρέπεται σε allegro (γρήγορο) και χαριτωμένο, και ανάλαφρο χαρακτήρα!
Μου αρέσει να μιλάω μέσα απ’ τη μουσική μου! Έχω μια για κάθε μου διάθεση. Και τώρα δε με νοιάζει να ανήκω σε καμία ορχήστρα, δε με νοιάζουν οι γραμμές, τα όρια, δε με ορίζει κανένα σύνολο. Έχω φτιάξει έναν ολοδικό μου κόσμο, που μέσα του μπορώ και είμαι εγώ!
Μαρία Χαρίτου / Ενδόμυχες σκέψεις