Ό,τι αξίζει μένει
Όλα κάποτε τελειώνουν, κατέληξα με πίκρα κάποιες στιγμές που ήθελα δεν ήθελα, ήρθαν στη ζωή μου σαν ανεπιθύμητοι επισκέπτες. Αναγκάστηκα να δεχτώ ένα τέλος, που πολλές φορές ήμουν απροετοίμαστη για αυτό, αλλά κάποιες άλλες δεν μπορούσα να το αποφύγω και το περίμενα, προσπαθώντας να μην το σκέφτομαι.
«Δε βαριέσαι» έλεγα, ίσως ξεγελάσω το χρόνο, ίσως πάρει λίγη παράταση ακόμα και μείνει κοντά μου, ίσως, αλλά, τελικά ήρθε.
Όταν έρχεται λοιπόν, απλά το δέχεσαι, ίσως κάποτε να το προκαλέσεις μάλιστα, αλλά τι αλλάζει; Το τέλος κρύβει μέσα του, όπως συμφωνούν κι άλλοι με αυτό, ένα μικρό θάνατο, τόσο μικρό που δεν τον καταλαβαίνεις, αλλά τον αισθάνεσαι με τις αισθήσεις της ψυχής.
Στο δικό μου κόσμο, εκεί που τα λέμε λίγο ιδιαίτερα με την καρδιά μου, κάθε «τέλος» μοιάζει με τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου, όταν μας αποχαιρετά το Καλοκαιράκι. Μοιάζει σαν τη θλίψη της φύσης που με τον τρόπο της αλλάζει δείχνοντας μέσα στη σιωπηλή μελαγχολία της, την απροθυμία της να δεχτεί αμέσως τις νέες καταστάσεις. Τις νέες αλλαγές που έρχονται χωρίς να τη ρωτήσουν αν συμφωνεί.
Εκείνη, αφού κάνει τα «νάζια» της, γυναίκα βλέπετε, δέχεται όλο αυτό υπομονετικά, τις περισσότερες φορές υπάκουα. Προσπαθώντας να προσαρμοστεί στο κλίμα των ημερών στην αρχή, μοιάζει να αντιδρά ρίχνοντας τα φύλλα των δέντρων στη γη, αλλά παράλληλα προσκαλώντας και τη βροχή να «κλάψουν μαζί» μπροστά στα νέα δεδομένα.
«Όλα κάποτε τελειώνουν» συμπέρασμα αληθινό, που όμως θα μπορούσε να μην υπήρχε, να μην ειπωθεί ποτέ, κυρίως για να μην πικράνει κανέναν. Τελικά, λες σαν παρηγοριά: «ό,τι αξίζει μένει δίπλα μου», όσο κι αν πονάει ο χωρισμός, η απόσταση, η αποστασιοποίηση κάποιες φορές αυτών, που αγγίξαν την ψυχή μου. Παράλληλα όμως, όταν η θέση τους «άδειασε», κάτι καινούργιο φάνηκε στον ορίζοντα της καρδιάς.
Στο τέλος λέμε κι αυτό: ό,τι άξιζε έμεινε και μας έδειξε το γιατί .
Ξαφνικά ο ουρανός μας άλλαξε, φάνηκε το γαλάζιο του και αυτό μας έδωσε φτερά. Η φύση συμβιβάστηκε με εμπιστοσύνη σε αυτό το γαλάζιο, που καμία σκιά δεν το σκεπάζει, κανένα σύννεφο, όσο γκρίζο κι αν είναι.
Έρχονται στιγμές που αναζητάς ένα παλιό, κλεισμένο και τοποθετημένο σε ένα ράφι βιβλίο. Εκεί έκρυψες τις σκέψεις σου, τα όνειρα, τα καρδιοχτύπια σου. Μέσα του υπάρχει κάθε σου λέξη που ξεστόμισες και την κατέθεσες εκεί, σαν να μιλούσες με τον εαυτό σου και εκείνος σου απαντούσε με την τρυφεράδα της γραφής, της σκέψης, της κατάθεσης της καρδιάς σου.
Και αυτή η προετοιμασία της εποχής; Μοιάζει μερικές στιγμές να σου ξύνει την πληγή σου, μη το αρνείσαι, αυτή τη μικρούλα πληγή που την έκρυψες τόσο προσεχτικά…
Ό,τι αξίζει θα μείνει, σκέφτηκα πάλι και η καρδιά μου συμφώνησε, την κατάλαβα ξέρετε, άλλαξε ο χτύπος της ξαφνικά.
Έχει κάποιο δίκιο η καρδούλα μου! Οι αλλαγές της φύσης έχουν πάντα κάτι καινούργιο να δείξουν. Μια διαφορετική οσμή πλανιέται στον αέρα, στην ατμόσφαιρα της αλλαγής. Μα η φύση είναι υπέροχη, όπως κι αν είναι και ο ουρανός πραγματικά είναι τόσο γαλάζιος, όσο και οι ελπίδες των ανθρώπων…
Ό,τι αξίζει μένει τελικά.
Μαριάνθη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
