Μια εικόνα χίλιες λέξεις – Θέρος
Είχε από χρόνια ξεριζώσει αυτή την εικόνα από μέσα της.
Κι ας ήταν ό,τι είχε περισσότερο ανάγκη να ζήσει στο παρόν της.
Ένα καλοκαιρινό σκηνικό στημένο με το άρωμα της αλμύρας να σε μεθά,
όπως κι η γεύση απο το παγωμένο ούζο που θα τη συμπλήρωνε.
Το κύμα να σκάει στα πόδια σου κι έναν άνθρωπο να μοιραστείς την απλότητα της ευτυχίας.
Όμως οι άνθρωποι συνήθως επιλέγουν τα πολύπλοκα και τα φανταχτερά,
όχι γιατί αξίζουν πιο πολύ ή είναι ομορφότερα.
Ίσως γιατί η αποτυχία δικαιολογείται ευκολότερα έτσι…
κι εκείνη δεν είχε μάθει σε δικαιολογίες.
Μαρία Μαραγκού
Θάλασσα σε ηρεμία. Νηνεμία.
Τυχαία γνωριμία.
Απληστία.
Απιστία.
Συναισθηματική τρικυμία.
Προσωπική μου ιστορία.
Θερινή αποτυχία.
Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης
Πέρασα όλο το βράδυ κοιτάζοντας τον ουρανό.
Μέτρησα δεκάδες αστέρια και στο φεγγάρι τραγούδησα ένα
παιδικό άσμα που θυμάμαι ακόμη από την εποχή της αθωότητας.
«Τι μπορεί να σου κάνει ένα καλοκαίρι», σκέφτηκα…
Ακόμα και εσύ πέρασες από το μυαλό μου. Φευγαλέα.
Τόσο όσο να μυρίσω την κολώνια σου.
Τόσο όσο να φτερουγίσει άτακτα και πάλι η καρδιά μου.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Θέρος και όλα πιο απλά και πιο ξένοιαστα.
Ένα κομμάτι καρπούζι, μια ήρεμη κι απόμερη θάλασσα.
Ένα γιασεμί που άνθισε, σκέψεις που δε σε βαραίνουν.
Το θέρος σου δίνει χρόνο, να σκεφτείς, να ξεχάσεις, να θυμηθείς.
Να ακούσεις τον εαυτό σου, με περισσότερη ηρεμία και προσήλωση.
Τις νύχτες που ο ουρανός είναι καθαρός, καθώς κοιτάς τα αστέρια, νιώθεις
σαν να μην χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω!
Εύη Μαυρογιάννη
Ήταν ενα απόγευμα του Ιούνη που δε διέφερε από τα προηγούμενα.
Η Αντιγόνη καθόταν σε εκείνο το μοναδικό σημείο κοντά στη θάλασσα
που την έκανε να νοιώθει γαλήνη. Είχε τακτοποιημένα διάφορα θέματα στη ζωή
της αλλά το σημαντικότερο ήταν ότι είχε φιλιώσει με τον καιρό τη μοναξιά της.
Μετά την επίσκεψη της Ηλέκτρας και το νέο που της έφερε για το Θάνο,
την έκανε να αναρωτιέται. Ίσως να υπάρχει και κάτι ακόμα για να ζήσει
αν και αυτο το είχε απομακρύνει μέχρι την πιο απόμερη άκρη του μυαλού της.
Βούλα Φωτοπούλου
Τα δάκρυα έγιναν θάλασσα και τα δύσκολα επιβιβάσθηκαν σε ένα χάρτινο
καράβι για να ταξιδέψει μέσα της. Πριν καλά καλά το καράβι ξεκινήσει το
ταξίδι του, έλιωσε και μαζί με αυτό όλες οι λύπες. Όσο για μένα; Είχα
αγκυροβολήσει πια στο λιμάνι μιας ζωής που βρισκόταν σε ανθοφορία.
Εύα Κοτσίκου
Σε λυπάμαι, καλοκαίρι, που πάντα δίνεις τόσες προσδοκίες μα ποτέ δεν καταφέρνεις
να τις εκπληρώσεις. Με λυπάμαι κι εμένα που αφελώς πίστεψα πως θα τα καταφέρναμε.
Τότε -θυμάσαι- ένα σούρουπο ξαπλωμένοι πάνω στο κύμα, φορώντας τα μαγιό πάνω
από την ανεμελιά μας, νομίζαμε πως ξέραμε τι κάναμε, μα δεν είχαμε ιδέα. Σήμερα,
μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως αν κάτι καταφέραμε είναι να ανοίγουμε πανέμορφες
κεντητές πληγές ο ένας στην ψυχή του άλλου, αφού ήμασταν πολύ μικροί για θαύματα
και πολύ δειλοί για αλήθειες.
Έλενα Κορινιώτη
Και να σκεφτείς πως φέτος, ειδικά φέτος, το φανταζόμουν διαφορετικό. Νοερά,
τοποθέτησα το ένα μου πόδι στο νερό και σε άφησα να με τραβήξεις με δύναμη
από το χέρι, αψηφώντας το πόσο κρύο ήταν. Βλέπεις, δεν είχε έρθει ακόμα η
πραγματικότητα να ταράξει την επιφάνειά του. Τώρα, περιμένω κάτι να με ζεστάνει.
Υποθέτω πως μόνο εσύ θα μπορούσες να το κάνεις. Ακόμα και αν χρειαστεί ν’ ατενίζουμε
τη θάλασσα, καθισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς να μιλάμε.
Τώρα ξέρω πως ήρθε η ώρα, τώρα αναγνωρίζω την αξία εκείνης της στιγμής,
που απλά μας προσπέρασε…
Μαρία Βουζουνεράκη
Το καλοκαίρι της ψυχής μου δεν έχει έρθει ακόμα, παραμένει κλειδωμένο σε ένα
παλιό σκουριασμένο σεντούκι, παρατημένο σε μια γωνιά άδικα. Το περιμένω στην
αλμύρα της θάλασσας, στο τρυφερό της χάδι. Όταν περπατώ στην ακρογιαλιά
έρχεται η ανάμνησή του, την ώρα που το κύμα ψιθυρίζει με παράπονο, για ό,τι
ξεχάστηκε χιλιάδες χρόνια πριν. Σε μια «χώρα» που βυθίστηκε, σε μια ζωή που
δεν υπάρχει, εκεί, στο βάθος του ωκεανού, μιας θάλασσας που με περιμένει αιώνες
να τη θυμηθώ…
Μαριάνθη
