Σε τεντωμένο σχοινί
Υπάρχουν και εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν ανοικτή καρδιά, ένα χαμόγελο για όλους δεν το σκέφτονται και πολύ. Δίνουν με την ψυχή τους, προσφέρουν από το “λίγο” που μπορεί να έχουν για τον εαυτό τους και μοιράζουν την ομορφιά της ζωής με λίγες ίσως λέξεις.
Υπάρχουν και εκείνοι που αγαπούν, έτσι απλά, χωρίς αιτία, χωρίς δόλο, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξέρετε, αυτοί οι άνθρωποι έχουν μέσα τους ένα φως, μια εσωτερική πληρότητα που τους οδηγεί σε μονοπάτια της ψυχής πανέμορφα, εκεί που η καθημερινότητα δεν φτάνει, όσο κι αν προσπαθήσει.
Με τη σκέψη τους κάνουν όμορφους περιπάτους μέσα στην καρδιά τους. Μιλούν για τον υπέροχο αυτό κόσμο που κρύβουν μέσα τους, με διάθεση να τον γνωρίσουν κι άλλοι, να αναζητήσουν και εκείνοι αυτό το μυστικό μέρος που δε «φωνάζει», δεν κατακτά, δεν ανταγωνίζεται κανένα άλλο μέρος, αντίθετα, σε βοηθά να το ανακαλύψεις.
Οι άλλοι άνθρωποι μπορεί να μην τους καταλαβαίνουν και να απορούν για ό,τι τους λένε. Ίσως γιατί η ζωή τους και ο τρόπος που «έμαθαν» να ζουν, δεν τους αφήνει πολλά περιθώρια για κατανόηση. Ίσως πάλι, γιατί «κάτι» δεν έχει μέσα τους αλλάξει.
Αυτοί οι άνθρωποι που λέμε όμως, αγωνίστηκαν πολύ για να ανακαλύψουν αυτό τον υπέροχο εσωτερικό τους κόσμο. Περπάτησαν σε δύσκολους δρόμους, έκαναν λάθη πολλά, έπαθαν και «έμαθαν». Πονέσανε για τις επιλογές τους και όταν αποφάσισαν να «αλλάξουν», έδωσαν μεγάλο αγώνα με τον εαυτό τους και με τα σκοτάδια τους, αλλά και με τους άλλους ακόμα, αυτούς που ήταν οι «δικοί τους»…
Ακόμα και τώρα που κατάλαβαν, περπατούν ανάμεσα στους ανθρώπους σε τεντωμένο σχοινί πολλές φορές. Αυτή την αίσθηση έχουν, αλλά δεν εγκαταλείπουνένο. Μένουν εκεί, σαν φάροι της αλήθειας και για τους άλλους, μόνο που οι άλλοι, αυτοί που δεν τους καταλαβαίνουν, περνούν για «τρελούς» στα μάτια τους, ίσως και να γελάνε όταν τους ακούνε να μιλάνε, ή όταν τους βλέπουν.
Όμως να ξέρετε πως ο κόσμος αυτός, τους χρειάζεται πολύ αυτούς τους ανθρώπους, γιατί θα έρθει κάποια μέρα που οι “άλλοι”, αυτοί που γελάνε μαζί τους, θα “καταλάβουν”…
Μαριάνθη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
