Μια εικόνια χίλιες λέξεις – προσμονή
Δεν είμαι το λιμάνι σου.
Ποτέ δεν ήμουν.
Μια σανίδα σωτηρίας ήμουν πάντοτε για σένα.
Ποτέ σου δεν ταξίδεψες για να με βρεις και ν’ αγκυροβολήσεις.
Απ’ τα ναυάγια της ζωής σου πάλευες μονάχα να ξεφύγεις και πάνω μου κρεμάστηκες για να μη βυθιστείς.
Δεν είμαι το λιμάνι σου.
Ποτέ δεν ήμουν τελικά, μα χρόνια μ’ άφηνες να σε προσμένω…
Μαρία Μαραγκού
Περίμενα.
Τους ανθρώπους να αλλάξουν.
Τα καλά να έρθουν ουρανοκατέβατα.
Τις κατάλληλες στιγμές για να δράσω.
Την καλύτερη στιγμή για να μιλήσω.
Τα χειρότερα να έρθουν, φύση δυσθυμική.
Τους φόβους να επιβεβαιωθούν για να πάψω να ελπίζω. Μην τυχόν και με βρουν απροετοιμαστη τα κακά μαντάτα και πονέσω όπως τότε.
Το αύριο για να ζήσω.
Το χθες να με δικαιώσει.
Το χρόνο να γιατρέψει από μόνος του τις πληγές.
Να μου πουν «σ’ αγαπάω» χωρίς να το ζητήσω.
Ένα σημάδι, ένα νεύμα, ένα κάτι.
Να με καταλάβουν χωρίς εξηγήσεις.
Κάποιος να μείνει.
Μια συγγνώμη που άργησε.
Το σώμα μου να με συγχωρήσει.
Να περάσει η νύχτα.
Να νιώσω έτοιμη.
Να σταματήσει να πονάει.
Να χτυπήσει το τηλέφωνο.
Ένα λόγο να φύγω.
Ένα λόγο να μείνω.
Κάτι να με σώσει, οτιδήποτε.
Να ξεχάσω χωρίς να το θέλω.
Να με θυμηθούν.
Να περάσει ο καιρός και να μην έχει μείνει τίποτα.
Ένα τέλος που να μοιάζει με αρχή.
Να επιστρέψει κάτι που δε γυρνά.
Να κοιτάξει πίσω.
Να μη φοβάμαι.
Περίμενα τόσο και τόσα
που κάποτε νόμιζα πως αυτό ήμουν:
μια αναμονή με όνομα.
Όχι όμως πια.
Τώρα όλα τους, περιμένουν εμένα.
Κι εγώ για πρώτη φορά, δε σκοπεύω να αργήσω.
Ούτε να τα αφήσω να περιμένουν.
Έλενα Κορινιώτη
Εκεί θα κάθομαι, δίπλα μου να σκάει το κύμα, και να φέρνει αναμνήσεις – όλες αυτές τις άσχημες, όλες αυτές τις όμορφες, που είναι πιο πολλές, θυμάσαι, πατέρα; Εγώ θυμάμαι, και τα καλοκαίρια μας, και τους χειμώνες μας, και τα θέατρα, τις βόλτες και τις διακοπές κάτω από τ’ αστέρια. Όλες αυτές οι όμορφες αναμνήσεις μου έχουν μείνει στην καρδιά, πατέρα, που δεν μπορεί να τις πάρει κανένα κύμα μακριά…
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
Τι να γράψω για την προσμονή;
Η προσμονή, παρέα λοιπόν με την υπομονή, γεννήθηκαν μαζί μου, μεγαλώσαμε, ενηλικιώθηκαμε και συνεχίζουμε να υπάρχουμε. Περπάτησα με εκείνες χέρι με χέρι, σε ανώμαλους δρόμους και λίγες ξαφνικές ευθείες.
Χωρίς σχεδιασμό, μα, πάντα μαζί τους!
Εύη Μαυρογιάννη
Καταπίνω τις ώρες,
τα λεπτά,
τα δευτερόλεπτα,
κι η αποφώνηση,
ένα αιωρούμενο πέπλο,
τυλίγει τη σιωπή μου.
Οι μέρες, θάλασσες κρυμμένες
κι εγώ ακόμα εδώ,
σαν κόκκος άμμου
στο χάρτη της ουτοπίας.
Κι εκείνη η ένδειξη που αναβοσβήνει “αγάπες” στο κορμί μου,
μ’ ακούει όταν γυρνάω το κλειδί
στην αναμέτρηση;
Θαλασσοπνίγομαι,
μέσα στην άβυσσο της λήθης.
Εξουδετερώνομαι,
κάτω απ΄τα αιώνια σκεπάσματα
της υπομονής.
Κι η προσμονή κάνει σινιάλο στα ρηχά.
Λες και τα ρηχά πήρανε άφεση αμαρτιών
για όσα δε σώθηκαν.
Maria Voulgari
Επουλώνονται οι πληγές.
Είναι το μόνο σίγουρο και ας φαίνονται όλα μαύρα στην αρχή.
Για αυτό σήκωσε το κεφάλι και προχώρα.
Η ελπίδα σε βοηθάει και το έναυσμα που σου δίνει σε κάνει ατρόμητο.
Μέσα σου δυναμώνεις και η προσμονή σου γιγαντώνεται.
Σαν ταινία περνούν οι εικόνες μπροστά από τα μάτια σου, της καινούριας μέρας.
Ναι, βρε, εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής, πίστεψέ το.
Θα νικήσεις στο τέλος, το ξέρεις και εσύ βαθιά μέσα σου.
Κάνεις δε χάνεται.
Ξέρεις πόσο μεγάλος σύμμαχος είναι η ελπίδα; Και νεκρούς ανασταίνει. Μόνο που εσύ ακόμα δεν πέρασες τη γραμμή, για αυτό πάρε φόρα και κάντα όλα “πουτ….α” σήμερα που προλαβαίνεις.
Για αύριο έχει ο Θεός.
Και επειδή δε γνωρίζεις το πρόγραμμα που έχει βγάλει για σένα αύριο, κάν’ τα όλα τώρα, χωρίς δισταγμούς, χωρίς αναβολές.
Φόρτσαρε και όπου βγει.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Ένας δυνατός άνεμος, ήταν η αιτία που ο μικροσκοπικός σπόρος καρφώθηκε στη βαθιά σχισμή του απότομου βράχου. Εκεί, δίχως χώμα, μακριά από το νερό και μακριά από την ελπίδα. Κάτω χαμηλά κυλούσε ένα ποτάμι και μαζί του και η ζωή που άνθιζε ολόγυρα. Μα ο σπόρος παρέμενε εκεί. Ξεχασμενος! Κοιτούσε με προσμονή κάθε σύννεφο αλλά μάταια. Πάντα οι σταγόνες έπεφταν λίγο πιο κάτω, ή λίγο πέρα. Ένα βράδυ ο ουρανός μάζευε σύννεφα τόσο πυκνά που δεν άργησαν να γίνουν μια τρομερή καταιγίδα. Η βροχή έπεφτε σαν καταρράκτης και δημιουργούσε μεγάλα ρυάκια και χείμαρρους. Ένα ρυάκι ξεστράτισε -γιατί ήταν η ωρα- και έφτασε στο σπόρο. Το νερό ταλάντευσε τον σπόρο σαν ένα μωρό στην κούνια και τον έθρεψε. Η πρώτη λιακάδα του έδωσε την προϋπόθεση γι’ αυτό που περίμενε. Άνθιζε σε ένα υπέροχο λουλούδι που κάνεις δεν είχε ξαναδεί. Όλοι απορούσαν πώς φύτρωσε εκεί, αλλά μόνο ο σπόρος γνώριζε…
Βούλα Φωτοπούλου
Η συντροφιά είναι της ψυχής η αρχοντιά, του νου το γοργοτάξιδο σκαρί. Για σημερινούς συνοδοιπόρους στης ζωής την περιήγηση προσκάλεσα τον ρ ε α λ ι σ μ ό αλλά και την α μ φ ι σ β ή τ η σ η .
Είπαμε να αναμοχλεύσουμε μνήμες, να εμβαθύνουμε στα τεκταινόμενα του κόσμου, να σκουπίσουμε το δάκρυ απ’ του Θεού το πρόσωπο, τη δωρεά της θαλπωρής του ήλιου του φθινοπωρινού να απολαύσουμε, όπως και να χαμογελάσουμε μια στάλα, αν σταθούμε τυχεροί!
Κρίμα, δεν εμφανίστηκαν, δεν ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση, τραπεζάκι και καρέκλες που θα μας φιλοξενούσαν μείναν αδειανές. Άσκησε ανυποχώρητο “βέτο ” η γ α λ ή ν η. Είχε μπουκώσει από ζοφερές εικόνες, από το διαρκή βομβαρδισμό πληροφόρησης και παραπληροφόρησης, από ήχους εκκωφαντικούς, τρομακτικούς, μηνύματα θανάτου. Είχε ανάγκη να αποχωριστεί για λίγο του πόνου τη χλαμύδα, να σεργιανίσει γυμνή στα παροπλισμένα όμορφα του νου και της ζωής, να ενδυθεί της ειρήνης ανθοπέταλα, να λουστεί με το αιθέριο άρωμά της….
Δεν αντέδρασα, δεν της στέρησα αυτή την ουσιαστική, απαραίτητη ανάγκη! Είχε δικαίωμα σε κάποιες στιγμές ανεμελιάς, σεβάστηκα την πεθυμιά της να καθαρίσει για λίγο τον καμβά της καθημερινότητας, να ζωγραφίσει εικόνες νέες, να δυναμώσει το κουράγιο της με νότες κάποιας μουσικής, να ερωτοτροπήσει με το χλωμό χαμόγελο του τελευταίου παιχνιδιάρη ήλιου, ακόμα και να ονειρευτεί πως ο κόσμος μας είναι όμορφος ακόμα. Κάποιες από τις ψευδαισθήσεις είναι ενθαρρυντικές… απαραίτητες…!
Βαγγέλης Γιάννος
