Μια εικόνα χίλιες λέξεις – αποδοχή
Δεν ήξερες τότε.
Έπρεπε να γίνει με το δύσκολο τρόπο.
Να περάσεις τον εαυτό σου από σαράντα κύματα για να αποδεχτείς πως ο τρόπος που σε βλέπουν οι άλλοι, δεν μπορεί να καθορίζει το ποιος είσαι πραγματικά.
Πόσο μάλλον, αν αυτό που έβλεπαν οι άλλοι σε εσένα, ήταν τις περισσότερες φορές συνδεδεμένο με τις δικές τους προσδοκίες, τις δικές τους ελλείψεις, τα δικά τους συναισθηματικά κενά…
Κι είχες έτσι λανθασμένα αποδεχτεί για χρόνια, πως μάλλον αυτό ήσουν τελικά. Η εικόνα που έπλαθαν εκείνοι για σένα, όπως κάθε φορά τους βόλευε.
Όμως έρχεται πάντα η στιγμή για όλους, συνήθως έπειτα από ένα μεγάλο “χαστούκι”, που σείονται τα πάντα μέσα σου. Και το “χαστούκι” αυτό, γίνεται το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής σου, αλλά και το κομβικό εκείνο σημείο που ανακαλύπτεις και αποδέχεσαι πια από την αρχή, τον ίδιο σου τον εαυτό.
Εκείνον που έθαβες για χρόνια.
Και ξέρεις κάτι;
Όταν εσύ θα αποδεχτείς αυτό που είσαι, τότε θα γίνει και το μεγάλο ξεκαθάρισμα. Γιατί δίπλα σου θα παραμείνουν, μονάχα εκείνοι που σε είδαν και σε αγάπησαν γι’ αυτό, από την πρώτη στιγμή.
Μαρία Μαραγκού
———————————————————————————————————————————————————————
Δεν ξέρω ειλικρινά τι να πω για σένα…
Είναι φορές που νιώθω πως σε έχω μάθει καλά, πως σε έχω αποδεχτεί όπως είσαι και σε έχω αγαπήσει για όλα όσα είσαι!
Φορές που σε θαυμάζω για τη δύναμή σου να αντέχεις εκεί που νόμιζες ότι δεν μπορείς,
που νιώθω περήφανη για σένα, για όλα εκείνα τα καλά σου στοιχεία που κάποιες στιγμές, θαρρείς πως βάζουν κι αυτά ένα λιθαράκι στο να ομορφαίνει λίγο αυτός ο παράξενος κόσμος.
Κι είναι κι εκείνες οι άλλες, εκείνες οι φορές που θυμώνω πολύ μαζί σου.
Για τα λάθη σου που δεν προσπαθείς αρκετά να διορθώσεις, για τους φόβους σου που αντί να τους υποτάξεις τους αφήνεις να διαφεντεύουν τη ζωή σου, για την ανοχή σου που συχνά μοιάζει ηλιθιότητα και κυρίως γιατί εύκολα λυγίζεις και τα παρατάς…
Πείθεις τον εαυτό σου ότι δε θα τα καταφέρεις, προδίδεις τους στόχους και τα όνειρά σου κι ύστερα αυτομαστιγώνεσαι και υποφέρεις…
Και ο φαύλος κύκλος καλά κρατεί!
Ξέρεις όμως κάτι;
Αυτή είσαι εσύ κι οφείλω να σ’ αγαπώ όπως είσαι, γιατί μόνο έτσι αξίζει να αγαπάμε κάτι ή κάποιον – για αυτό που είναι κι όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι!
Και ξέρεις και κάτι άλλο;
Άσε με να σου γκρινιάζω…
Μόνο εγώ ξέρω τι κουβαλάς στις τσέπες του μυαλού και της ψυχής σου.
Και γι’ αυτό μπορώ με σιγουριά να σου πω, ότι παρά τις αδυναμίες και τα λάθη σου, είσαι τελικά μια μικρή ηρωίδα!
Συνέχισε λοιπόν να προχωράς, μικρή μου.
Με τα δικά σου βήματα, πότε χορεύοντας σαν αερικό, πότε γονατιστή από τα ασήκωτα βάρη.
Πάντα όμως με τα δικά σου βήματα και στα μονοπάτια που ΕΣΥ επιλέγεις!
Κι εγώ θα ‘μαι πάντα δίπλα σου…
Κατερίνα Πανταλέων
———————————————————————————————————————————————————————
Δε θέλω να μπερδεύομαι με άλλες εσωτερικές καταστάσεις όπως η ανοχή, η μεροληψία, η παθητικότητα, η αυτοεπιείκεια ή και η ταύτιση με τα τραύματά μου. Οι άνθρωποι δεν είμαστε μόνο τα λάθη μας, ούτε μόνο τα θετικά μας. Ειμαστε όντα πολύπλευρα και βρισκόμαστε σε μια συνεχή εξελικτική πορεία για την ολοκλήρωση του εαυτού μας. Αγαπαμε αλλα και διορθώνουμε ό,τι είναι δυνατό. Πορευόμαστε με ειλικρίνεια και ευγένεια αλλά αποφεύγουμε και τις παγίδες του τύπου: “Εγώ θα αλλάξω, γιατι; όλα είναι τόσο χάλια γύρω μου “. Αγαπώ και αποδέχομαι τον εαυτο μου σαν σύνολο, αλλά προσπαθώ και να δουλέψω μαζί μου τα κομμάτια μου που υστερούν!
Βούλα Φωτοπούλου
———————————————————————————————————————————————————————
Εαυτέ μου, δε σ’ το λέω συχνά, αλλά δε χρειάζεται να είσαι άψογος για να αξίζεις.
Ούτε χρειάζεται να πιέζεσαι συνεχώς!
Πρέπει να μάθω να σε αγαπώ περισσότερο.
Να σε αφουγκράζομαι.
Να σου δίνω χώρο και χρόνο.
Να σε υπολογίζω πιο πολύ.
Να σε κανακεύω και να σου μιλάω συχνότερα.
Να απλώνω το χέρι και να σηκώνω κι εσένα, μια στο τόσο!
Θα ήθελα να ξέρεις ότι σ’ αγαπώ και ας μην σ’ το δείχνω όσο θα έπρεπε.
Συγγνώμη!
Εύη Μαυρογιάννη