Μια εικόνα χίλιες λέξεις – Οι ωραίοι άνθρωποι
Η αύρα που αποπνέει ενας άνθρωπος, είναι αισθητή από την πρώτη κιόλας οπτική επαφή μαζί του. Κι αυτό που θα σε κάνει να αισθανθείς εκείνη τη στιγμή, που μπορεί να σου είναι ακόμα ένας άγνωστος, είναι συνήθως κι αυτό που θα επιβεβαιωθεί, όσο θα τον γνωρίζεις.
Οι “ωραίοι άνθρωποι” είναι συνήθως κι οι πιο ήσυχοι.
Δε θα ακούσεις πολλά να λένε, οι πράξεις τους είναι αυτές που θα μιλούν για εκείνους. Θα είναι πάντα αθόρυβοι, όση φασαρία κι αν επικρατεί μέσα τους.
Είναι εκείνοι που θα επιλέγουν συνειδητά να φέρονται με σεβασμό, ευγένεια και δικαιοσύνη, κόντρα στην ανισορροπία των καιρών.
Είναι εκείνοι που πιστεύουν πως μια πράξη καλοσύνης δεν μπορεί να γίνεται με τυμπανοκρουσίες.
Είναι εκείνοι που θα σταθούν δίπλα σε όποιον νιώσουν ότι το έχει ανάγκη, ακόμα και δίχως να τους έχει ζητηθεί, με ενα βλέμμα κατανόησης, με μια καλή κουβέντα, με μία αγκαλιά.
Είναι εκείνοι που δεν περιμένουν καμία ανταπόδοση για όλα τα παραπάνω. Που η λέξη “ανιδιοτέλεια” και “ενσυναίσθηση” είναι ο κανόνας στη ζωή τους και όχι η εξαίρεση.
Είναι όμως κι εκείνοι, που θα αποχωρήσουν αθόρυβα, όπως ακριβώς εμφανίστηκαν, τη στιγμή που θα αισθανθούν πως δεν τους σεβάστηκαν.
Γιατί απλά, οι “ωραίοι άνθρωποι” είναι αυτοί που θα σε αφήσουν καλύτερο απ’ ότι σε βρήκαν, κι αν δεν το κατάφεραν, μάλλον δεν ήσουν άξιος για να το νιώσεις…
Εσύ; Είσαι “ωραίος άνθρωπος”;
Μαρία Μαραγκού
———————————————————————————————————————————————————————
Η Άννα είχε προσέξει τον κύριο που έμπαινε σχεδόν αθόρυβα και στεκόταν εκεί ανάμεσα στα ράφια. Αυτός έμοιαζε να χάνεται σε αυτό τον κόσμο του τυπωμένου χαρτιού, πού και πού ακουμπούσε τα βιβλία και κάπου ξεφύλλιζε και κάποιο από αυτά. Τα άφηνε πάντα πολύ προσεκτικά στη θέση τους, ήσυχα, με τρόπο που έμοιαζε σαν χάδι. Η κοπέλα ήθελε να μάθει ποιος ήταν και τι έψαχνε εκεί. Ειχαν περάσει αρκετές ημέρες και δεν είχε καταφέρει να μάθει κάτι για τον παράξενο επισκέπτη. Μια μέρα όμως την ώρα που ο κύριος έφευγε, έμπαινε στο βιβλιοπωλείο ο ιδιοκτήτης, ο οποίος και χαιρέτησε πολυ ευγενικά τον κύριο. Η Άννα τώρα είχε την ευκαιρία και έτρεξε να μάθει γι’ αυτόν. Η ιστορία ήταν παλιά, ο κύριος ήταν ο γιός του προκατόχου του βιβλιοπωλείου. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης εξαιτίας ενός σοβαρού τροχαίου είχε χάσει τη ζωή του μαζί με τη γυναίκα του, αφήνοντας ορφανό ενα παιδί εννέα ετών. Το παιδί που τώρα ήταν αυτός ο κύριος, ερχόταν γιατί ήταν το μοναδικό σημείο που τον έκανε να νοιώθει κοντά στην οικογένειά του. Η Άννα αφού έμαθε όλες τις λεπτομέρειες έψαξε γιατί θυμόταν ότι υπήρχε κάτι στο υπόγειο. Βρήκε τότε μια σφραγίδα με τα στοιχεία του πρώτου ιδιοκτήτη και μια παλιά φωτογραφία με εκείνον και τη γυναίκα του. Πήρε λοιπόν ένα ωραίο κουτί και μέσα έγραψε ένα σημείωσα για τον κύριο. Την επόμενη φορά, την ώρα που ο κύριος έφευγε του έδωσε το κουτί. Αυτός το άνοιξε και τρέμοντας ευχαρίστησε την κοπέλα για αυτά τα ενθύμια που ήταν γι’ αυτόν κομμάτι της ζωής του!
Βούλα Φωτοπούλου
———————————————————————————————————————————————————————
Πέρασαν τα χρόνια… μα πορευόταν με εκείνο το όνειρο που δεν έσβησε ποτέ!
Τρυφερά το ‘χε τυλίξει με της καρδιάς τα μυρωμένα ρόδα. Το ξεχωριστό τους άρωμα, οδοδείχτης γινόταν στις καταιγίδες που ξέσπαγαν στην ερημιά του.
Ανησυχεί!
Μέρες έχει να τον επισκεφτεί.
Λιγόστεψε κι ο ύπνος βέβαια, ξεθωριάζουν και οι θύμησες, προσπαθεί αλλά συνεχίζει να καλημερίζει τη ζωή. Έτσι, να μη χαθεί η ελπίδα, ζωντανό το όνειρο να μείνει!
Φοβάται…
Μην έπεσε σε κενά συναισθημάτων.
Μη σκόνταψε σε ξέρες.
Μην τσακίστηκε στην απονιά των λογικών.
Μήπως τελείως σβήσει…
Την απόλυτη απουσία αδύνατον να την αντέξει, από την προσδοκία εξαρτάται η ισορροπία του.
Στο χέρι πλέον μόνιμα θα κρατά της καρδιάς τα ρόδα. Δυνατά θα φωνάξει της ζωής το μυστικό. Ίσως το κουράγιο του τον ανταμείψει, ίσως το όνειρο γίνει χειροπιαστό, μην έχει αδειανά τα χέρια. Θα τον θεωρήσει αγενή. Δε θέλει να ντραπεί κι ας γελάνε οι ανέραστοι,
κι ας τον περιγελούν οι γνωστικοί.
Κι ας διασκεδάζουν μαζί του τα παιδιά, ωραίος άνθρωπος να παραμείνει θέλει. Δεν τον πειράζει να τον θεωρούν τρελό,
ίσως τον μιμηθούν και άλλοι. Κι αν τρελαθούν πολλοί, ίσως το όνειρο να βγει αληθινό και να αυξηθούν οι ωραίοι άνθρωποι!
Βαγγέλης Γιάννος
———————————————————————————————————————————————————————
Να είσαι…
«Να αγαπάς την ευθύνη».
Να αγαπάς τους ανθρώπους.
Να αγκαλιάζεις την αναποδιά και να ανοίγεις την αγκαλιά σου σε όποιο έμψυχο ον την έχει ανάγκη.
Να ζηλεύεις την επιτυχία του διπλανού σου μόνο αν επιδιώκεις να γίνεις καλύτερος από εκείνον. Να μη φθονείς τα όσα έχει καταφέρει, ούτε να εύχεσαι να τα χάσει επειδή εσύ έχεις λιγότερα.
Να προσέχεις τι λες. Είναι προτιμότερο να κρατάς το στόμα σου κλειστό όταν δεν έχεις κάτι να πεις.
Να διασταυρώνεις κάθε πληροφορία που φτάνει στ’ αυτιά σου, πριν αποφασίσεις να τη μεταδώσεις. Και από την άλλη, μια πληροφορία είναι καλό να διαχέεται, μόνο αν αφορά στο καλό του κοινωνικού συνόλου. Αλλιώς, μοιάζει με κακόβουλο σχόλιο.
Το χέρι σου, να απλώνεται περισσότερες φορές για να δώσει απ’ το να πάρει.
Να ζητάς συγγνώμη. Άλλο η αξιοπρέπεια και άλλο ο εγωισμός.
Να θυμάσαι πως η αγάπη, είναι ικανή να διαλύσει κάθε σκοτάδι και πως το φως, αποκαλύπτει τα πάντα.
Να θυμάσαι ακόμα πως το καλό, επιστρέφει σε όποιον το πράττει, μα να μη λειτουργείς περιμένοντας την ανταπόδοση.
Και αν όλα τα παραπάνω σου μοιάζουν με «εντολές», μπορείς να κρατήσεις όσα και όποια σου ταιριάζουν. Ή κανένα. Επιλογή σου θα είναι.
Εγώ, κάπως έτσι θεωρώ πως μοιάζει ένας ωραίος άνθρωπος!
Μαρία Βουζουνεράκη
———————————————————————————————————————————————————————
Ποιος δε θαυμάζει την ομορφιά;
Φυσικά και είναι ευχάριστη και θελκτική, μια όμορφη εικόνα!
Όμως, η πραγματική αξία βρίσκεται στον τρόπο που φέρεσαι, στον τρόπο που δείχνεις την αγάπη σου, στην ενσυναίσθηση, την ευγένεια και τη δοτικότητα.
Αν κι ο χρόνος όλα τα αλλάζει, η εσωτερική ομορφιά είναι σταθερή!
Εκπέμπει παντού, στις πράξεις αλλά ακόμα και στις σιωπές σου! Αυτή είναι που χτίζει σχέσεις, γεφυρώνει χάσματα, θεραπεύει πληγές, παρηγορεί αγκαλιές και, εντέλει, κάνει τον κόσμο λίγο πιο ανθρώπινο!
Εύη Μαυρογιάννη
———————————————————————————————————————————————————————
Δεν μπορώ να φανταστώ πιο ωραίο άνθρωπο από αυτόν που τον σταυρώσανε και εκείνος δε μίσησε τους σταυρωτές του.
Εύα Κοτσίκου
———————————————————————————————————————————————————————
Τον δικό μου “ωραίο άνθρωπο” τον συνάντησα ένα κρύο απομεσήμερο μες στην καρδιά του χειμώνα. Φοβισμένο, αμήχανο, με αυτό το τόσο γνώριμο πια νευρικό κάθισμα κι εκείνο το διστακτικό χαμόγελο που μάτωσα να τον πείσω ότι του πάει. Τον δικό μου όμορφο άνθρωπο δεν τον χόρτασα ποτέ. Οι ελάχιστες κοινές μας στιγμές έλαβαν χώρα σε κάποιο σταθμό του Μετρό ή σε μια στάση λεωφορείου. Όταν στέρευε του χρόνου η κλεψύδρα και η απουσία του επισκίαζε και πάλι την καθημερινότητά μου. Τον μοναδικό δικό μου άνθρωπο τον έχω κλείσει ευλαβικά σε ένα κίτρινο τετράδιο ανάμεσα σε κακογραμμένες αράδες και άτακτες μουτζούρες. Δεν τον επιμελήθηκα, δεν τον φτιασίδωσα, δεν τον καλλώπισα. Ίσως γιατί οι λέξεις αποδείχτηκαν ανεπαρκείς στο να σκιαγραφίσουν το διαμέτρημα και τον εσωτερικό του πλούτο. Είχα όμως το προνόμιο να τον δω να ξεκορμίζει από τον κύκνο και να λούζεται σε μια ιεροτελεστία μυστική από ένα φως πριγκιπικό. Να αφήνει πίσω την παλιά του ζωή και να κατακτά μία μία τις βουνοκορφές της προσωπικής του διαδρομής. Τον ολότελα δικό μου άνθρωπο τον ήξερα πολύ πριν τον γνωρίσω, αλλά τον διέκρινα από την πρώτη του αγκαλιά. Κι αυτό γιατί στα δυο χρυσά του μάτια είδα την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Γιατί δε χρειάστηκε ποτέ να βρω τον τρόπο να τον διατηρήσω στη ζωή μου, σαν κάποιο από τα πολλά ιδανικά που ξεθώριασαν γλυκά στο πέρασμα του χρόνου.
Χατζηκυριάκου Παντελής
Υπέροχο κείμενο και πόσο σπάνιο στην εποχή μας το να βρεις ωραίο άνθρωπο εύχομαι να είναι πάντα!!!!!