Οι μεγάλες αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ

Οι μεγάλες αγάπες δεν «πεθαίνουν» ποτέ. Αποσύρονται για λίγο από την επιφάνεια της ζωής, παραμένουν όμως κρυμμένες, μέχρι να εισακουστεί και πάλι το αίτημά τους να φανερωθούν. Αφουγκράζονται τις καρδιές αυτών που αγαπήθηκαν, αυτές που ο χτύπος τους είναι ζωντανός και η δύναμή τους αναπνέει μέσα τους. Τότε νικούν τις διαστάσεις του χρόνου, περνούν στο άυλο τμήμα της ζωής και ζουν αιώνια.
Η πίκρα και η απογοήτευση στοιχειώνουν την ψυχή, της προσθέτουν βαρίδια στην ήδη θλίψη της. Μόνο μετά το θάνατο της ύλης ελευθερώνεται, ανεβαίνει ψηλά σε άλλα πεδία και ζητά απαντήσεις.
Ο χρόνος όμως δεν περιορίζεται, απλώνεται, γίνεται αέρας, γίνεται φως. Γίνεται δικαιοσύνη και επιστρέφει «ξανά», για να ζήσει η ψυχή αυτό που δεν έζησε, γιατί ίσως δεν πρόλαβε. Η καρδιά οδηγεί την ψυχή στα δικά της πεδία της δικαιοσύνης για να την ολοκληρώσει και τότε θα είναι ελεύθερη για να πετάξει στους αιθέρες.
Γιατί, οι μεγάλες αγάπες προστατεύουν αυτούς που «αγάπησαν» πολύ και τους δόθηκαν με αφοσίωση. Τους συνοδεύουν ακόμα και πέρα από τη ζωή, πέρα από το θάνατο των υλικών σωμάτων. Γίνονται φωτεινές διαδρομές γεμίζοντας από το φως της αληθινής ζωής, τις ψυχές αυτές που τις υποδέχτηκαν μέσα στις καρδιές τους. Γιατί οι μεγάλες αγάπες, ζουν στην αιωνιότητα.
Μαριάνθη