Ο χώρος που μου ανήκει
Περιθώρια… Ανοχής. Αντοχής. Υπομονής. Κατανόησης.
Έβαζες πάντα τον εαυτό σου στο περιθώριο κι έτσι έδινες απλόχερα στους άλλους τα περιθώρια να εκμεταλλεύονται τη σιωπή σου. Έρχεται όμως εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς πως τα περιθώρια στενεύουν πλέον για εσένα. Και κάπου εκεί, είναι που συμβαίνει μια εσωτερική μετατόπιση. Από το να αφήνεις συνεχώς χώρο στους άλλους εις βάρος σου, στο να αναγνωρίζεις ότι αυτός ο χώρος δεν είναι άπειρος.
Υπάρχει μια πικρή αλήθεια εδώ. Όταν κάποιος βάζει συνεχώς τον εαυτό του στο περιθώριο, αφήνει στους άλλους να καθορίσουν τα όρια. Η σιωπή του, γίνεται χώρος που γεμίζουν με τις δικές τους ανάγκες μόνο. Όμως φτάνει πάντα μια στιγμή αυτοσυνειδησίας, που τα εσωτερικά αποθέματα δεν αντέχουν άλλο να διαστέλλονται. Είναι η στιγμή που έχει αγγίξει τα δικά του όρια επικίνδυνα πια.
Το περιθώριο είναι επιλογή, αλλά και ευθύνη. Όταν το αφήνουμε να μεγαλώνει άναρχα, χάνουμε τελικά το κέντρο μας. Όταν όμως το ορίζουμε, βρίσκουμε ξανά την ισορροπία μας.
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω "επαγγελματική" σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
