Όταν δυο μοναξιές συναντιούνται

‘Οταν δυο μοναξιές συναντιούνται, ένα χαμόγελο ξεφεύγει δειλά.

Ανάμεσα σε μικρές κουβέντες και κινήσεις, κάτι αλλάζει. Αργά, σταθερά.

Οι καρδιές μαλακώνουν.

Το δέρμα ξαναθυμάται το άγγιγμα.

‘Ενα φως βρίσκει τρόπο και μπαίνει.

Οι καρδιές γλυκαίνουν.

Από απλά πράγματα.

Από εκείνη την όμορφη αίσθηση πως κάποιος άλλος ξέρει πώς νιώθεις, επειδή ακριβώς υπήρξε κι αυτός στα παπούτσια σου!

Πως σε καταλαβαίνει ότι χρειάζεσαι το χρόνο σου, σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα.

Και τότε η παγερή μοναξιά κι η συνήθεια, χάνουν λίγο την εξουσία τους, καθώς δυο ψυχές αρχίζουν να θυμούνται και να ξαναμαθαίνουν τι σημαίνει παρέα, παρουσία, συντροφικότητα.

Με ένα “πώς πήγε η μέρα σου;”, με ένα “σε σκέφτομαι”, “έχω την έγνοια σου”, χωρίς σκοπό.

Μόνο για το μοίρασμα των στιγμών, που μέχρι πριν ήταν άδειες.

Κι έτσι, μαθαίνουν σιγά σιγά, τις λεπτομέρειες εκείνες που κάνουν τη διαφορά.

Πώς πίνει ο άλλος τον καφέ του και ποια είναι τα αγαπημένα του φαγητά.

Τι τον εκνευρίζει και τι όχι.

Μαθαίνουν και τα όριά τους.

Τις αποστάσεις που πρέπει να κρατούν, όταν χρειάζεται.

Δεν υπόσχονται μεγαλεπίβολα.

Ούτε λένε μεγάλα λόγια.

Αλλά κάθε μέρα που περνά, μέσα στην κοινή τους προσπάθεια και πορεία, είναι σαν να λένε: “Είμαστε δύο και προς το παρόν, αυτό φτάνει!”.

Εύη Μαυρογιάννη