Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη…

10 ολόκληρα χρόνια ο δύσμοιρος, πολυμήχανος Οδυσσεύς
περιφερόταν στου κόσμου τα περίχωρα,
προσδοκώντας την ώρα και τη στιγμή
που θα πατούσε το πόδι του,
στην πατρογονική γη του,
την Ιθάκη.
Κι όντως κάποια στιγμή τα κατάφερε…
Και τι κατάλαβε;
Ξόδεψε τη μισή ζωή του
περιπλανώμενος
γνωρίζοντας όσα δεν είχε την τύχη να γνωρίσει,
εξερευνώντας τ’ ανεξερεύνητα,
απόλαυσε κάθε είδους αγαθό,
-σαρκικό ή πνευματικό-
και επέστρεψε γεμάτος από εμπειρίες
και κατορθώματα στην πατρίδα του.
Ευτυχής δεν ήταν όταν φίλησε τα χείλη
της άνευρα ερωτευμένης Πηνελόπης μετά από τόσα χρόνια,
ούτε όταν αντίκρισε τον νεαρό πολεμιστή Τηλέμαχο
-που από κλαψιάρικο μωρό μετατράπηκε σε ώριμο άνδρα-
ούτε ακόμα όταν αγκάλιασε το πιστό σκυλί του
-που ποτέ δεν ξέχασε τον αφέντη του-
ούτε όταν σφάγιασε τους αλαζονικούς μνηστήρες
που προσπαθούσαν χρόνια να πάρουν την θέση του
στο κρεβάτι της Πηνελόπης.
Σίγουρα η χαρά που ένιωσε
ήτο απερίγραπτη
μα δε πλησίασε την ευτυχία…
Ήταν μια παρ’ ολίγον δυστυχία.
Η Ιθάκη ήταν το απάνεμο λιμάνι του,
ο λόγος να ζει και να αναπνέει,
να πολεμάει και να αγωνίζεται.
Τώρα που την κατέκτησε , τι;
Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης του;
Γιατί πολεμάει ΠΙΑ;

Όλοι μας κατά βάθος μοιάζουμε με τον Οδυσσέα.
Οι Ιθάκες μας διαφέρουν·
άλλοι προσδοκούν πλούτο,
άλλοι δόξα,
άλλοι αναγνώριση,
άλλοι αγάπη…
Ένα κοινό έχουν
όλοι αυτοί
οι τόσο διαφορετικοί στόχοι.
Μας εξελίσσουν,
διαταράσσουν την φαινομενική ηρεμία μας,
ξεβολεύοντας μας
από τις ενοχλητικά νοσηρές ζωές μας
και αποτελούν εφαλτήρια
μεγάλων ταξιδιών.
Ταξιδιών
-είτε πνευματικών είτε πραγματικών-
που μας καθορίζουν.
Οι στόχοι που θέτουμε
δεν είναι τίποτα άλλο
από τα πανιά που στήνουμε
στο καράβι της ζωής μας.
Δεν αρκεί να περιμένουμε
κάποιον ούριο άνεμο
ή κάποιον έμπειρο καπετάνιο…
Πρέπει εμείς οι ίδιοι να αναταράξουμε την θάλασσα,
να φυσήξουμε δυνατούς ανέμους,
να αντιμετωπίσουμε καταιγίδες και τυφώνες
και να μετατραπούμε
οι ίδιοι
σε αήττητους καπετάνιους.
Πρέπει η αλλαγή να συντελεστεί μέσα μας
και η ευτυχία μας να μην εξαρτάται από κανέναν άλλο
πέραν από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Οι Ιθάκες μας δεν είναι μέρη,
δεν είναι άνθρωποι,
δεν είναι επιτεύγματα.
Είναι οι τροχοί του ρολογιού της ζωής
που κυλούν αντίστροφα
και λεπτό προς λεπτό
κινδυνεύουν να σταματήσουν.
Εμείς τους θέτουμε σε λειτουργία,
τους δίνουμε την ώθηση να ξεκινήσουν
και την απαραίτητη ενέργεια να συνεχίσουν να δουλεύουν.
Ένας τροχός μόνος,
όσο δυνατά και να γυρνά,
όση μαεστρία και αν έχουν οι εγκοπές του,
δεν είναι αρκετός για να θέσει σε λειτουργία το ρολόι.
Έτσι και ένας μόνο στόχος,
δεν είναι αρκετός να μας επιτρέψει να ζήσουμε.
Χρειαζόμαστε κι άλλα γρανάζια
κι άλλους τροχούς
κι άλλα εξαρτήματα
ειδάλλως το ρολόι μας θα είναι μονίμως σπασμένο.
Όπως ακριβώς το ένα γρανάζι
κινεί το επόμενο,
έτσι και κάθε στόχος μας,
πρέπει να μας δίνει
την δύναμη
να θέσουμε προς επίτευξη
κι άλλους στόχους.
Μόνο έτσι θα προοδεύσουμε,
και θα μεταλαμπαδεύσουμε
όσα μάθαμε από Ιθάκη σ’ Ιθάκη.
Η στιγμή που θα πιστέψουμε
πως έχουμε υλοποιήσει
όλους τους στόχους μας
και πως δεν έχουμε τίποτα άλλο να μάθουμε πια,
θα είναι και η ώρα του θανάτου μας…
Κάθε ταξίδι που πραγματοποιούμε
προκειμένου να «φτάσουμε» τις Ιθάκες μας
είναι και ένα μάθημα
που θα μας συντροφεύει εσαεί.
Ας δημιουργούμε λοιπόν,
ασταμάτητα Ιθάκες.
Ας μην στερέψουμε ποτέ
από όνειρα.
Ας οραματιστούμε
το πιο αισιόδοξο μέλλον
κι ας αφήσουμε την πιο
όμορφη πτυχή του εαυτού μας
να δει το φως της μέρας.
Ας μην ξεχάσουμε ποτέ
ότι όσο ζούμε, μαθαίνουμε
και ότι όσο μαθαίνουμε, ζούμε!
Ας ευχαριστήσουμε
τις περασμένες Ιθάκες μας
κι ας υποδεχθούμε
με δέος και κατάνυξη,
με θάρρος και τόλμη
τις νέες…
Έτσι θαρρώ θ’ αλλάξει ο κόσμος μας!
Έτσι θαρρώ θα είμαστε ευτυχισμένοι…

Φιλίνα Ιγνατιάδου