Εσύ την άφησες να φύγει, κι εκείνη επέλεξε να ζήσει
Απλά την αφήνεις μόνη. Πόσο κακό λες να φαντάζει; Θα περπατάει στους δρόμους που περπατούσατε μαζί χέρι χέρι, αλλά αυτή τη φορά θα’ χει σκυμμένο το κεφάλι, όσο εσύ πιστεύεις ότι περπατάει όπως πάντα, ανέμελη χαζεύοντας βιτρίνες. Λες ότι θα κοροϊδέψει εκείνα τα γλυκανάλατα συνθήματα στους τοίχους, την ώρα που εκείνη θα φέρνει στο μυαλό της την φράση σου «εμείς δε θα καταλήξουμε έτσι, μην τα κοιτάς αυτά».
Θα σκοντάψει στο σπασμένο πεζοδρόμιο για ακόμα μια φορά κι ας συνήθιζες να της λες να προσέχει. Κανείς δεν θα την προστατέψει από το πέσιμο, έτσι και αλλιώς, έτσι δε γίνεται πάντα; Ναι, θα βγει και με τις φίλες της και εκεί που εσύ θα λες ότι περνάει καλά και διασκεδάζει, εκείνη θα’ χει το βλέμμα στραμμένο στο κενό και θα ανέχεται αυτό το ενοχλητικό « καλά, τι έχεις πάθει;» από αυτούς που δεν καταλαβαίνουν.
Σήμερα, θα γυρίσει νευριασμένη σπίτι της. Δε θα δει ταινία όπως φαντάζεσαι, θα πάρει τη θέση της σε ένα άδειο κρεβάτι και με τα χέρια στο κεφάλι θα βάλει τα κλάματα για να φύγει η ένταση, αφού τότε δε θα μπορεί κανείς να τη δει για να την κατακρίνει. «Σιγά μωρέ» θα πεις «θα φλερτάρει λίγο και θα της περάσει» και δε σου κρύβω ότι θα το κάνει, ίσως μόνο και μόνο για να ξεφύγει από σένα. Ξέρεις τι θα συμβεί όμως; Ο ένας θα της ξινίζει, ο άλλος θα της βρωμάει, κανείς δε θα ναι κατάλληλος, γιατί κανείς δεν είναι εσύ.
Κι όμως, κάποια στιγμή θα μπορέσει να κάνει και σχέση και πάλι θα βιαστείς να μιλήσεις και να πεις ότι τώρα σε ξέχασε και ότι είναι ευτυχισμένη. Σίγουρα θα σκεφτείς, ότι το τέλος σας ήταν ότι καλύτερο και για τους δυο σας τελικά, ενώ συνεχίζεις να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου παίζοντας το αδιάφορος καμπόσος. Αυτή όμως, πλάι σε κάποιον άλλον θα σκέφτεται γιατί ποτέ δεν ήταν αρκετή για σένα και τι στο διάολο βλέπουν οι άλλοι σε αυτήν, που εσύ δε θέλησες να το δεις ποτέ.
Πριν κλείσει τα μάτια της το βράδυ, θα περνάνε οι στιγμές σας σαν ταινία από μπροστά της. Αλλά αυτή θα είναι και η δική σου τιμωρία. Θα σταθεί αξιοπρεπής και δε θα σου δείξει ποτέ πως κυλά η ζωή της μακριά σου. Ίσως και αυτή να αναρωτιέται τι κάνεις… αλλά αυτό δε θα το μάθεις ποτέ. Απλά την άφησες να φύγει.
Χτυπάς το κεφάλι σου τώρα; Τι να κάνουμε, όλα επιλογές! Μείνε τώρα μόνος σου να κλαις τη μοίρα σου, αλλά μην ξαναεμφανιστείς στη ζωή της. Μην την γυρίσεις πίσω πάλι. Έχεις εκπληκτικό ταλέντο στο να τη γυρνάς σε σένα, της αξίζεις όμως; Όταν έκανε το πρώτο βήμα να φύγει δεν την τράβηξες, την έσπρωξες να κάνει το επόμενο. Θα βρει το δρόμο της μη φοβάσαι, αυτή τη φορά όμως, δε θα ναι κάποιος από τους δρόμους που περπατούσατε μαζί. Κι αν κάποια στιγμή ξαναδείς το χαμόγελό της, θα ξέρεις ότι δε θα το’ χεις προκαλέσει εσύ.
Έτσι είναι φίλε μου, είναι σκληρό να μην κάνουμε εμείς να χαμογελάνε τους ανθρώπους που αγαπάμε και εσύ προσωπικά της στέρησες κάθε γέλιο… Ας πρόσεχες!
Βαλέρια Γιώτη
