Η ζωή ποτέ δεν προστατεύει τους ερωτευμένους

Θέλω να σου μιλήσω.
Στέκεσαι απέναντι μου,
με ζυγίζεις με τα καθάρια μάτια σου,
μα δε μ’ ακούς.
Αυτό ήταν ανέκαθεν το πρόβλημα μας.
Εσύ στεκόσουν στη θωριά μου
και αγνοούσες επιδεικτικά τις λέξεις μου.
Έτσι και αυτές σε έδιωξαν μακριά τους,
μέχρι που με φυλάκισαν μέσα στα στενά όρια τους
και με ανάγκασαν να τις εκφράσω.
Θέλω για πρώτη φορά στη ζωή μας
να ακούσεις αυτά που θα σου πω
και να μην υποθέσεις κάποιο κρυφό σκοπό
που υποβόσκει κάτω από τις φράσεις μου.
Τίποτα δε θα σου κρύψω,
όλα θα στα αποκαλύψω.
Εσύ μονάχα άκουσε με…

Ξέρεις τι σημαίνεις για μένα;
Είσαι κάτι παραπάνω από το άλλο μου μισό
και κάτι λιγότερο από την αδελφή ψυχή μου.
Είσαι ο ήλιος μου στις σκοτεινές μου μέρες
και το όνομα που κλωθογυρίζει ασταμάτητα στη σκέψη μου,
κάθε νύχτα λίγο πριν σφαλίσω τα βλέφαρά μου.
Είσαι η παρ’ ολίγον ευτυχία μου, όπως λατρεύω να σε αποκαλώ.
Δεν είσαι απλά ένα ακόμη απωθημένο στη σωρό των ευτελών ερώτων.
Είσαι το κάρβουνο που ζωγραφίζει τα όνειρα μου
και δίνει βάθος στην ρηχή υπόσταση μου.
Εσύ είσαι η μουσική που συνθέτουν οι χτύποι της καρδιάς μου
στο άκουσμα του ονόματός σου.
Είσαι το πιο γλυκό μου ελάττωμα, η πιο δυνατή μου αδυναμία.
Παράξενο δεν είναι, να είσαι η μισή ζωή μου και να μην είσαι ποτέ δικός μου;

Τα ανεκπλήρωτα και τα ανολοκλήρωτα
είναι λαβωματιές στην πληγωμένη μας καρδιά.
Κι αν η ιστορία μας, μου δίδαξε κάτι,
αυτό είναι πως η ζωή ποτέ δεν προστατεύει τους ερωτευμένους.
Σ’ αυτήν την σκληρή εποχή,
δεν αρκεί απλά να αγαπάς κάποιον για να είσαι μαζί του.
Ο έρωτας είναι η δύναμη που θα ενώσει δυο ψυχές,
που θα ράψει δυο σώματα εις ένα
μα η κλωστή είναι λεπτή, ισχνή
και έξω βρέχει κοφτερές λεπίδες.

Πίστεψε με
θα ξεκρεμούσα όλα τα αστέρια από τον ουρανό για να σου τα προσφέρω,
θα έκλεβα τις λαμπερές, παιχνιδιάρικες αχτίδες του ηλίου για να τις πλέξω στα μαλλιά σου,
-κι ας με μισούσε ο ουρανός,
κι ας μ’ εχθρευόταν το φεγγάρι-
αν έβρισκα ένα τρόπο να ριχτώ στον έρωτα σου.
Δεν υπάρχει αφορμή, λόγος και αιτία,
παραμύθι, ψέμα και αλήθεια
που να μην έπλασε το μυαλό μου
για να σε φέρει σιμά μου.
Δεν βρήκα όμως, φως μου,
ούτε στη γη,
ούτε στον ουρανό,
απάντηση στις προσευχές μου…

Κι αν σου γράφω απόψε,
είναι γιατί όσο προσπαθώ να χαράξω το αντίο στις καρδιές μας,
τόσο γλιστράει από τα χέρια μου το καλέμι
και λαξεύει τη μορφή σου.
Γιατί δεν υπακούει η καρδιά στις προσταγές του νου μου.
Γιατί δε μπορείς να δαμάσεις ένα άγριο άλογο
μονάχα με τα λόγια.

Έφυγα, σε άφησα ολομόναχο να παλεύεις με τους δαίμονες σου.
Δε θα με συγχωρήσω ποτέ για τον πόνο που σου προκάλεσα,
μα είναι στη φύση του ανθρώπου να καταστρέφει ό,τι αγαπά
είτε από άγνοια, είτε από αδυναμία.
Όμως κι εσύ μάτια μου, δε με σταμάτησες
κι ας κοντοστάθηκα στην έξοδο αμέτρητες φορές
προσδοκώντας να ακούσω το όνομα μου από τα χείλη σου.
Δεν το άκουσα.
Δε με φώναξες.

Η αγάπη μου δεν είναι τα δεσμά που θα σε φυλακίσουν δίπλα μου.
Η αγάπη μου είναι το κλειδί που θα σ’ ελευθερώσει από τον πόνο σου.
Η αγάπη μου είναι δική σου, όπως είμαι και εγώ.
Αν η πεθυμιά σου για μένα σε ταράζει,
αν η απουσία μου είναι αποπνικτική,
βρες εσύ τον τρόπο να έρθεις κοντά μου.
Όσα είχα να σου πω, στα είπα.
Άλλα δεν έχω να σου δώσω.
Κάνε γέφυρα την αγάπη μας,
άστρο τον έρωτα μας
κι έλα να με βρεις.
Έλα, πριν χαθώ.
Κι ας χαθώ όταν έρθεις…

Φιλίνα Ιγνατιάδου