Άχρωμοι θιασώτες
Φαινομενικά αδύναμη. Σαν φύλλο φτέρης που ο άνεμος το περιφέρει από εδώ και από εκεί.
Τώρα τελευταία καταδιώκομαι μανιωδώς από ορατούς εχθρούς. Λυσσαλέα θέλουν να κατασπαράξουν κάθε κύτταρο της ψυχής μου, λες και τους ανήκει κάτι.
Λες και είμαι δημιούργημα δικό τους και τους χρωστάω χάρες και μέρες της ζωής μου.
Τώρα τελευταία οι άνθρωποι έχουν την τάση να θέλουν για κάποιο λόγο να νιώθεις υποχρεωμένος απέναντί τους.
Βάλλονται από σκοτεινές σκέψεις και αυτoκαταδιώκονται.
Κυκλώνουν το μυαλό τους σε διαδρομές που έχουν ίδια αφετηρία και τέλος. Στην ουσία καταλήγουν εκεί που ξεκίνησαν. Αυτοκαταστροφική τάση και με μία συνεχή ιδέα ότι κάποιος αόρατος τους καταδιώκει και τους πολεμάει.
Καμία πρόοδος, καμία εξέλιξη. Εκεί παραμένουν στάσιμοι, σκοτεινοί και μίζεροι. Με ψυχές άλλοτε γκριζαρισμένες, άλλοτε σκουριασμένες. Μα ποτέ φωτεινές και αυτό είναι η θλιβερή διαπίστωση.
Ουρλιάζουν τα θέλω τους αλλά τα πρέπει τους καταδιώκουν, τους κατασπαράζουν τα θέλω. Και εκεί είναι που μπλέκονται οι σκέψεις τους.
Είναι ευάλωτοι και ραγισμένοι. Μέσα τους από καιρό έχουν αδειάσει. Αταξίδευτα είναι τα μυαλά τους.
Φοβούνται να δημιουργήσουν όνειρα που δε συμβαδίζουν με το σύνδρομο του τι θα πει ο κόσμος αν ξεφύγω από τα συνηθισμένα.
Επιθυμίες φυλακισμένες σε κουτάκια αναζητούν διεξόδους διαφυγής, αναζητούν υλοποίηση ή τουλάχιστον μία προσπάθεια. Γιατί από κάπου πρέπει να ξεκινήσει αυτή η ανατροπή της κατρακύλας τους.
Ποιος να με καταδιώξει λοιπόν; Αυτοί που προσπαθούν να γιατρέψουν τις πληγές τους δημιουργώντας πληγές σε άλλους. Όσο επικίνδυνοι και αν ακούγονται είναι μικρά ανόητα ανθρωπάκια, αδύναμα και άβουλα. Από καιρό έχουν εκκενωθεί από συναίσθημα οι ψυχές τους. Πνίγονται καθημερινά σε μία φαινομενικά ελκυστική ζωή.
Μια φαινομενικά αδύναμη γυναίκα οι φαινομενικά δυνατοί άνθρωποι δε θα καταφέρουν ποτέ να την βλάψουν.
Όσο και να το προσπαθούν οι θιασώτες να σώσουν την παράσταση πάντα αυτό το άχρωμο θα τους καταδιώκει.
Πάντα από πίσω τους θα τους κυνηγά. Σαν την ουρά.
Μη φοβάστε λοιπόν τους έχοντες “υπόληψη και πρόσωπο”. Κάποια στιγμή το μεγαλόπρεπο κάστρο γκρεμίζεται, οι μάσκες πέφτουν και οι δυνατοί άνθρωποι μπροστά προχωρούν.
Μαρύσα Παππά
Γεννήθηκα στην Αθήνα με καταγωγή από τον νησί των Ιπποτών. Γράφω βιωματικά και παίρνοντας καθημερινές εικόνες από το περιβάλλον μου. Όλο αυτό το χρωστάω σε έναν άντρα μου με εμπνέει για όλα αυτά που κάνω. Στον άντρα της ζωής μου. Έχουμε κοινά όνειρα με στόχο να πραγματοποιηθούν. Διότι το «εμείς» και το «μαζί» είναι από τις πιο ισχυρές λέξεις που υπάρχουν. «Εμείς μαζί» λοιπόν μπορούμε τα πάντα, αρκεί να το θέλουμε. Καλά μας ταξίδια.
