Επιρρεπής στα παραμύθια μπορεί να ήμουν πάντα μα στο δικό σου ποτέ ξανά.

Τι πέρασε από το μυαλό σου και πάλι; Τι πίστεψες στ’ αλήθεια αναρωτιέμαι; Πες μου σε παρακαλώ, πού μπορεί να φτάσει το μέγεθος της έπαρσής σου; Κάθε φορά με εκπλήσσεις, όχι όμως ευχάριστα. Αυτό το συναίσθημα, έχω χρόνια να το νιώσω μαζί σου και ξέρω πολύ καλά πως δεν πρόκειται να ξανασυμβεί, ακόμα κι αν ολόκληρος ο κόσμος γύριζε ανάποδα. Είναι πολύ αργά για θαύματα μεταξύ μας βλέπεις. 

 

Ήμουν ήρεμη είπες. 

Και σκέφτηκες να μην αφήσεις ανεκμετάλλευτη κι ετούτη εδώ την ευκαιρία. Ίσως και να πίστευες πως ότι είχες μολύνει μέσα μου τόσο καιρό με τα λόγια και τις πράξεις σου, εκείνες που δεν ταίριαξαν ποτέ με τα λεγόμενά σου, να γιατρεύτηκε. Δεν θα με μάθεις ποτέ σου τελικά, δεν σε ενδιαφέρει να το κάνεις άλλωστε, μείνε μακριά μου λοιπόν γιατί δεν έχω ανάγκη την έγνοια σου. Δεν είμαι ήρεμη λοιπόν, όχι, μη γελιέσαι και πώς θα μπορούσα να παραμείνω μαζί σου άλλωστε, τη στιγμή που δεν έχεις μάθει ακόμα να ακούς αντίλογο από εμένα. 

 

Κουράστηκα όμως και δεν θέλω ούτε κι εγώ να σε ακούω πια. Δεν έχεις συνειδητοποιήσει το πόσο τυχερός στάθηκες μάτια μου, κι εσύ και όλοι οι ήρωες αυτής της παρωδίας που παίχτηκε εις βάρος μου, γι’ αυτό και συνεχίζεις το παραμύθι σου. Μη μου μιλάς για εγωισμό λοιπόν και για θυμό. Μόνο αναλογίσου πώς φέρθηκες κι άσε τις λέξεις αυτές έξω από το μάθημα που προσπαθείς τώρα κατ’ επανάληψη να κάνεις. 

 

Μπορεί κατά βάθος και να μη σταματήσω ποτέ μου να σε νοιάζομαι, όμως να μη βασίζεσαι σε αυτό, γιατί δε σ’ έχω συγχωρέσει και δε με βόηθησες ποτέ κι εσύ για να το καταφέρω εδώ που τα λέμε, δε νομίζεις; Ούτε ακόμα και όταν είχα όλη την καλή διάθεση να το κάνω. Μέσα μου, αγάπη, πόνος, προδοσία, αχαριστία, ψέματα και θυμός έχουν γίνει ένα κουβάρι, που αδυνατώ να ξεμπερδέψω και κάθε φορά που επιχειρώ να το κάνω, έρχεσαι και μου δένεις τα χέρια όλο και πιο σφιχτά, λες και δεν θέλεις καν να προσπαθήσω. 

 

Έχει περάσει τόσος καιρός πια μα παραμένεις ίδιος. Μην προσπαθείς να εξαγοράσεις τη γαλήνη σου μαζί μου όμως, είναι μάταιο. Δεν προσκύνησα ποτέ την ύλη κι εσύ το ξέρεις καλύτερα από όλους αυτό κι ας κάνεις πως το ξεχνάς. Έμαθα να στηρίζομαι σε εκείνα που αντέχει η δική μου πλάτη να σηκώνει κι αυτό το ονομάζω υπερηφάνεια. Εσένα πάλι, αν αυτό σε βολεύει, ονόμασέ το εγωισμό, κακία, ακόμα και εκδίκηση. Σε αφήνω να επιλέξεις αυτό που καλύπτει καλύτερα το παραμύθι που προσπαθείς να μου πουλήσεις τώρα, πιστεύοντας πως θα με βρεις σε μια ακόμα στιγμή αδυναμίας. Δεν έχεις καμία απολύτως επιρροή όμως μέσα μου. Άργησες πολύ και δεν πιστεύω τίποτα πια από εσένα. 

 

Αν με εκτιμούσες πραγματικά βλέπεις, θα πρόσεχες περισσότερο να μην πληγώσεις τον μοναδικό ίσως άνθρωπο που δέχτηκε τόσα πυρά για σένα. Αγνωμοσύνη μόνο εισέπραξα κι αχαριστία. Αν μ’ αγαπούσες έστω και λίγο απ’ όσο έλεγες δεν θα με είχες υποβάλλει σε όλα όσα προσπαθώ να διαγράψω από την μνήμη μου ακόμα και σήμερα. Αν ήσουν σωστός, δεν θα μίλαγες για τα λάθη μου μόνο μα για τα λάθη και των δυο μας. Αν επιζητούσες ηρεμία, δίκαια αναρωτιέμαι τότε, πώς τελικά επέλεξες να ζήσεις με εκείνους που έσπερναν πάντα ταραχή και να τους σιγοντάρεις κιόλας; 

 

Μην μου λες ότι νοιάζεσαι λοιπόν. Αν πραγματικά νοιαζόσουν δεν θα χρειαζόταν να ακούω λόγια μόνο, θα μίλαγαν οι πράξεις σου για σένα, όχι όμως τώρα. Τώρα είναι αργά και μπορεί να ήμουν επιρρεπής στα παραμύθια πάντα, όμως στο δικό σου παραμύθι ποτέ ξανά. Μείνε λοιπόν μακριά μου και μην ανησυχείς τώρα για μένα, μια χαρά τα καταφέρνω και δίχως εσένα. Είχες τόσες ευκαιρίες να το κάνεις άλλωστε μα εσύ επέλεξες να εξαφανιστείς.