Και τι είναι ο έρωτας για να κυλιόμαστε για πάρτη του;
“Όλη η ζωή μου, μοιάζει με ένα ψέμα, ψέμα που δεν ντρέπομαι να πω.
Όλη η ζωή μου, κόκκινη σαν αίμα, δίχως το δικό σου σ αγαπώ”.
Ακούω να λέει ο μεγάλος αοιδός Γιάννης Πάριος στη διαπασών από τα ηχεία του γείτονα.
Λες και δεν ξέρουμε ότι τέτοιοι στίχοι τρελαίνουν τους ήδη καμένους. Που η καψούρα είναι σαν δεύτερη φύση τους.
Που νομίζουν ότι αν την στερηθούν θα πάψουν να αναπνέουν. Έλεος ρε παιδιά.
Που αντί να ζουν την κάθε μέρα χωρίς να υπάρχει αύριο βαλτώνουν το κάθε σήμερα που έρχεται να τους χαμογελάσει και που κυλιούνται στα πατώματα για κάτι που σύντομα θα αλλάξει.
Αρκεί να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά.
Αρκεί οι κεραίες τους στην επόμενη σελίδα που θα γράφει ‘’νέος έρωτας’’ να είναι σηκωμένες.
Τρέλα τους διακατέχει όταν τους τύχει στο δρόμο τους αυτός ο μικρός τζαναμπέτης Θεός.
Παιχνίδια σας κάνει και εσείς πέφτετε θύματα του, αντί να του χαμογελάσετε αφοπλιστικά και να του δείξετε ότι περιμένετε το επόμενο χτύπημά του έτοιμοι να το αντιμετωπίσετε.
Τον αφήνετε να μας χορεύει στο ρυθμό του, λες και δεν μπορείτε να το χορέψετε εσείς.
Και τι είναι ο έρωτας για να κωλυόσαστε για πάρτη του στα πατώματα αναρωτιέμαι συχνά;
Και λέω εγώ τώρα.
Να συρθώ ρε παιδί μου για να σώσω κάποιον από βέβαιο θάνατο, να το κάνω.
Να θυσιαστώ για να δώσω χαρά σε παιδιά που πεινούν, να το κάνω δύο φορές.
Να ματώσω για τα ιδανικά και την πατρίδα μου χωρίς να λογαριάσω τη ζωή μου. Ναι ρε γαμώτο. Να το κάνω.
Να κόψω τις φλέβες μου για κάποιον που πέρασα όμορφες στιγμές μαζί του και απλά μας τελείωσε. Έ, όχι ρε φίλε μου, δεν το κάνω.
Ναι, δε λέω. Καλό ήταν όσο κράτησε. Όλα όμως τα πράγματα κάποτε λήγουν. Σαν τα γιαούρτια. Όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Έχετε φάει ποτέ κάτι που έχει λήξει να δείτε τη γλύκα;
Σιγά μη δεν πονέσουν τα σωθικά σας. Όπως κι όταν τρως έναν έρωτα αναμασημένο θα πονέσει η καρδιά σου.
Για να καταλάβετε τι λέω, της ζωής δεν της αρέσουν εκείνοι που λιγοψυχούν. Την ξενερώνουν. Εκείνοι που μυξοκλαίνε για πεθαμένες καταστάσεις την εκνευρίζουν. Και επειδή τη φέρουν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης βλέποντας δακρύβρεχτα μελό και ακούγοντας για πονεμένες αγάπες στην διαπασών από το διαδίκτυο, για να σας εκδικηθεί σας στέλνει άλλον έναν έρωτα.
Περιχαρείς εσείς τον ζείτε νομίζοντας ότι έχετε πιάσει Τζακ ποτ.
Που να ξέρατε τι σας περιμένει στην επόμενη στροφή.
Μια από τα ίδια .
Νταλκάς και αμανές θα κάψουν ότι κύτταρο του εγκεφάλου σας έχει απομείνει ζωντανό.
Κάργα Μποφίλου και δάκρυ κορόμηλο.
Καλά σας κάνει, θέλω να σας φωνάξω.
Μαυρίλα και δάκρυα από πεθαμένους έρωτες δεν ζητάτε;
Πάρτε να έχετε. Έλεος πια…
Παίρνω στα χέρια μου το κινητό μου και βάζω στο YouTube στην διαπασών και ακούω…
” Θα περνάω καλά, αμαρτίες θα κάνω, σου τ’ ορκίζομαι. Όχι, δε θα πεθάνω, δεν μπορώ να βασανίζομαι. Θα περνάω καλά, στην υγειά μου θα πίνω, θα ζαλίζομαι. Δε γουστάρω σε ψεύτικες αγάπες να χαρίζομαι, σου τ΄ ορκίζομαι.”
Ε, ναι ρε παιδιά. Η ζωή αυτό προστάζει. Χαμόγελα! Χαρίστε της το πιο φωτεινό να σας δει ο έρωτας με άλλο μάτι. Δείξτε του ότι δε μασάτε…
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
