Γιατί ο πόνος δεν έχει φύλο
Το μαγαζί πλημμυρίζει από ένα ταξίμι σε ρε μινόρε. Εκείνη, καθισμένη σε ένα τραπέζι στη γωνία, καταπίνει σε κάθε γουλιά απ’ το κρασί της τις αδυναμίες της. Δε μοιάζει με τις άλλες αυτή η γυναίκα. Τα μάτια της κοιτούν σταθερά, με αξιοπρέπεια, με βαρύτητα. Εναρμονίζεται με τη μουσική. Το μπουζούκι ξεκινά να παίζει ένα ζεϊμπέκικο που μιλάει απευθείας στην ψυχή της. Το μοναδικό τραγούδι της βραδιάς που θα χορέψει.
Η καρδιά της μουδιάζει από την ταύτιση. Σηκώνεται με ήρεμα βήματα και κατευθύνεται προς τους μουσικούς. Τεντώνει τα χέρια της στα πλάγια. Ο χώρος αυτός τώρα της ανήκει! Με απλά βήματα μα σταθερά, χορεύει το παράπονο και την αυθεντικότητά της. Μοιάζει τόσο επιβλητική μέσα στην απλότητά της… Χωρίς πολλές στροφές και χοροπηδητά, δεν έχει ανάγκη να την προσέξουν άλλωστε. Χορεύει για εκείνη. Χορεύει τον νταλκά της. Το ζεϊμπέκικο είναι άλλωστε μοναχικός χορός. Δε χρειάζονται παλαμάκια, ο πόνος δε χειροκροτείται…
Πατάει το ρυθμό με ακρίβεια στο πάτωμα, τα χείλη της σιγοτραγουδούν το στίχο, φαίνεται να το ζει. Τα μάτια της γυαλίζουν, βουρκώνουν και στις λέξεις που θέλει να φωνάξει, τα κλείνει και καταπίνει ένα λυγμό. Άλλοτε σηκώνει το σώμα της ψηλά και άλλοτε η στάση της μοιάζει κουρασμένη και τα γόνατά της λυγίζουν απ’ τα βήματα. Λυγίζουν φορτωμένα απ’ το συναίσθημα. Τα χέρια της ανοίγουν τεντωμένα στο πλάι σαν να θέλει να πει με το σώμα της ότι έχει τον έλεγχο, έπειτα βρίσκονται πίσω απ’ την πλάτη της και μετά το ένα τεντωμένο και το άλλο στο γοφό της, σε έναν μονόλογο που εύκολα μπορείς να αποκρυπτογραφήσεις.
Το βλέμμα της δεν τριγυρίζει στον χώρο, παρά μόνο στο μισό τετραγωνικό μέτρο που κυριαρχεί αυτά τα τρία λεπτά, όσο δηλαδή διαρκεί το τραγούδι. Τώρα της ανήκει κι αυτό. Την καταλαβαίνει, της βγάζει παράπονο, ο στίχος διεισδύει στο κάθε της κύτταρο. Τη βοηθά να πει όσα ποτέ δεν τόλμησε. Εξωτερικεύει κομμάτια της, ελαφραίνει την καρδιά της. Θυμώνει, πονάει, μετανιώνει. Εξομολογείται μια ολόκληρη περίοδο της ζωής της μέσα σε μόλις λίγα λεπτά, σε λίγες στροφές.
Το ζεϊμπέκικο είναι αντρικός χορός λένε και δεν πρέπει να χορεύεται από γυναίκες! Ο ζεϊμπέκικος, είναι για αντρίκειες ψυχές θα πω εγώ, γιατί ο πόνος δεν έχει φύλο.
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
