Ουδείς αλάνθαστος
Post Views: 10
Δε με αντέχω πλέον. Άλλο αποφασίζω και άλλο πράττω. Μικρές φωνούλες στο μυαλό μου, που με οδηγούν στις αποφάσεις μου. Μα αυτές οι φωνές δε συμφωνούν ποτέ μεταξύ τους. Έχουν καθημερινή διαμάχη μέσα μου. Κι’ εγώ κάποιες φορές νιώθω ανήμπορη να αποφασίσω τι θέλω. Τι θα κάνω. Τι θα πω. Η φωνή της λογικής, μου χαϊδεύει την ψυχή.
-Μη μιλάς πολύ, μου λέει.
-Δεν είναι σωστό αυτό, συνεχίζει.
Η αντίθετη φωνή χορεύει με τρελό ρυθμό μέσα μου. Σε όλα έχει ένταση. Είναι φωνακλού πολύ. Τόσο που τρώγομαι με τα ίδια μου τα ρούχα. Με μπερδεύει.
Και εκεί που αποφασίζω το όχι, ανοίγω το στόμα μου και λέω ναι. Κάποιος να με μαζέψει σκέφτομαι. Ή να ράψω τα χείλη μου. Ή να κάτσω στη θέση μου.
Όπως και να έχει, δικές μου οι φωνές, δικές μου οι αποφάσεις. Δικές μου και οι ευθύνες. Στο χέρι μου όμως κρατάω ένα χρυσό κλειδί, που με βγάζει ασπροπρόσωπη κάθε φορά που το χρησιμοποιώ. Το κλειδί της σιωπής. Και αφήνω τον άλλον να καταλάβει ότι εκείνος θέλει. Δε με αφορά. Το μόνο που θέλω είναι να τα βρίσκω συνεχώς με τον εαυτό μου και να υποστηρίζω τα θέλω μου.
Και ας μη μ’ αντέχω κάποιες φορές.
Μ’ αγαπάω όμως.
Και ας με μαλώνω.
Αυτοκριτική λέγεται αυτό.
Ε, και αν τρώω τα μούτρα μου καμιά φορά, όλα στο παιχνίδι της ζωής είναι.
Μέσα από τα λάθη μου, μαθαίνω.
Αλίμονο αν έβαζα επάνω μου τη ταμπέλα της τέλειας.
Εξάλλου, ουδείς αλάνθαστος.
Εύη Π. Γουργιώτη
Post Views: 10
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
