Μονόκλινο δωμάτιο
Ούτε τα εισερχόμενα δε μπορώ να κρατήσω πλέον μόνο για τον εαυτό μου.
Όλοι βάζουν τα χέρια τους εκεί που δεν πρέπει και ανακατεύουν τις σκέψεις μου, λες και είναι δικές τους.
Λες και τους τις έχω κλέψει.
Λογοκρισία ακόμα κι εκεί δέχομαι. Στις σκέψεις.
Όχι ότι πτοούμαι, απλά δε γουστάρω παρεμβάσεις.
Δε θέλω επισκέπτες.
Με χαλάνε οι βάνδαλοι που δε σέβονται τη ξένη ιδιοκτησία και που με το έτσι θέλω προσπαθούν να την αρπάξουν.
Όσο απαθής και να μένεις σε τέτοιες καταστάσεις, όσο και να ελίσσεσαι για να ξεφύγεις από τα βρώμικα χέρια τους, που προσπαθούν να κατακρεουργήσουν το μυαλό σου και να πάρουν ότι έχει μέσα του, είναι τόσο αθεράπευτοι που ούτε φράχτης δε μπορεί να τους σταματήσει.
Αφού το μυαλό είναι περιφραγμένο με συρματόπλεγμα κι εκείνοι είναι τόσο αναιδείς που προσπαθούν να το κόψουν βίαια και να κατακτήσουν ότι έχει μέσα του.
Απλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να το βασανίζουν λίγο περισσότερο για να θάψει βαθύτερα στις κρύπτες του ότι κρύβει.
Ότι είναι δικό του και του ανήκει.
Δεν καταλαβαίνουν πως όταν το ερεθίσουν παρά πάνω από όσο πρέπει θα τους πετάξει προς τα έξω τα υπολείμματα για να βουρλίζονται περισσότερο.
Δεν έχουν καταλάβει ότι αυτό το δωμάτιο είναι ερμητικά κλειστό και δεν μπορεί να δεχθεί καταληψίες.
Είναι μονόκλινο και δε χωράει κανείς άλλος.
Επισκέπτες εκείνο διαλέγει ποιους θα βάλει μέσα.
Θα κόψει, θα ράψει, θα ζυγίσει και θα αποφασίσει σε χρόνο αόριστο ποιους αξίζει να κρατήσει στα βάθη του.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
