Ένα συναίσθημα δρόμος
Και αν κάποτε σε ξανά δω, θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Ένα απωθημένο που δεν πρόλαβε να ανθίσει.
Ένα συναίσθημα που δεν κατάφερε να δώσει πνοή.
Μια καρδιά που σταμάτησε να ρωτάει και πίστεψε πως θα αγαπηθεί.
Μια ανάμνηση τόσο γλυκά επίπονη.
Ένα αντίο που δεν είχε το σθένος να εμφανιστεί.
Ένας εγωισμός που κυρίευσε αμέτρητες στιγμές καταστρέφοντας τες.
Ένα μελαγχολικό χαμόγελο.
Λόγια που δεν έγιναν πράξεις.
Ένα….
Με προσπερνάς.
Σε προσπερνώ.
Σαν να μη γνωριστήκαμε ποτέ.
Ίσως και να μη γνωριστήκαμε ουσιαστικά ποτέ.
Για αυτό και μας είναι τόσο εύκολη αυτή η αδιαφορία.
Ή μήπως δε μας είναι;
Το βλέμμα σου λέει πολλά, όμως δεν έχει σημασία πια.
Φεύγω.
Μου χαμογελάς.
Σε κοιτάω και σταματάς.
Έρχεσαι προς το μέρος μου.
Όχι, σου λέω.
Εξαφανίζεσαι.
Η καρδιά και το μυαλό μου ελεύθερα.
Δεν έχεις καμία επιρροή πια.
Ούτε εγώ σε εσένα.
Κάπως έτσι άδοξα πήρε ο καθένας μας το δρόμο του.
Catia Marjary
Αθεράπευτα ονειροπόλα, μα πεισματικά ρεαλίστρια. Δεν χωράω σε καλούπια, ούτε φοράω ετικέτες. Είμαι μια τρελή που την βρίσκει με το να αποτυπώνει στο χαρτί, ότι βασανίζει το μυαλό και την ψυχή της. Πιστεύω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και η ζωή απρόβλεπτη.
Η δίψα της ψυχής μου για την γραφή είναι τόσο έντονη, κι αν κάτι έχω μάθει στην μικρή έως τώρα ζωή μου, είναι ότι όταν κάτι την καίει, είναι θέμα χρόνου να το κάνει πράξη.
Πολλά μπορώ να πω για εμένα, αλλά μου αρέσει να εξάπτω την φαντασία,να με ανακαλύπτουν και να διεκδικούν αυτό που έχω.
My moto: Love yourself and the universe will love you back, never give up, live and learn as much as you can.
