Κάποιες φορές ακόμη και οι δαίμονες μέσα στο σκοτάδι τρομάζουν από το ουρλιαχτό της ψυχής.
Αναρωτιέμαι πόση δύναμη πια μπορεί να έχει ο άνθρωπος και πόσες να είναι οι αντοχές του;
Νιώθω αδύναμη, σα να με τύλιξε ο βούρκος και με ρουφάει προς τα κάτω. Γαντζώθηκε επάνω μου, τόσο που δε με αφήνει να αναπνεύσω.
Και πως άλλωστε,
αφού εσύ ήσουν η πνοή και η ζωή μου όλη. Μέσα από σένα ζούσα και γέλαγα, εσύ το είναι μου ο κόσμος όλος.
Κρυώνω, φοβάμαι εδώ μονάχη!
Οι άνθρωποι περίεργοι, κοντά μου μα τόσο μακριά. Ψεύτικα αγαπούν και δήθεν νοιάζονται,
ψυχρά τα βλέμματα και παγερό το άγγιγμα. Δε θέλω, δεν τους αντέχω.
Κρυώνω!
Να κουρνιάσω λίγο κάπου να ζεσταθώ
μα πού αφού εσύ δεν είσαι εδώ.
Μονάχα στη ψυχή μου είσαι, μέσα σε αυτή σε έχω φυλάξει.
Κάθε που κρυώνω, που τρομάζω τότε σαν τρομαγμένο σπουργίτι μαζεύομαι και ταξιδεύω μέσα μου.
Σε βρίσκω εκεί στα ζεστά και αφήνομαι χωρίς φόβο, ήρεμα και τρυφερά.
Με αγκαλιάζει η γαλήνη,
ταξιδεύω για λίγο πάλι στο μαζί σε αυτό που μας το έκλεψαν τόσο βίαια και ξαφνικά μας το στέρησαν.
Σε αυτό το μαζί, που ήταν η ζωή μας και μου έμαθε τα πάντα.
Μέσα μου σφιχτά σε κρατώ με όλη τη δύναμη της ψυχής, με αυτήν που σε αγάπησα.
Ξέρεις εγώ, με αυτή σε λάτρεψα κι αυτή δε ξεχνάει ποτέ.
Η καρδιά προσπερνάει τον πόνο και προχωράει και το μυαλό τρέφεται από νέες παραστάσεις.
Η ψυχή όμως μια φορά κουμπώνει και αυτό δεν το λησμονεί ποτέ.
Ας ξαποστάσω ακόμη λίγο, είναι ζεστά εδώ και δε φοβάμαι.
Εδώ με αγαπούν αληθινά.💜🌷
Στέλλα Α.
