Είναι σκληρό να βλέπεις το άλλο σου μισό και να μην μπορείς να είσαι μαζί του

«Να προσέχεις πού δίνεις τα καλύτερα σου.»
Στέκεσαι απέναντι μου, σε ακούω να μιλάς και μόνο αυτό θέλω να σου πω.
Πόσο μοιάζουμε να ήξερες. Και πόσο άσχημο τελικά που εμείς οι δύο δε θα πάμε πιο πέρα μαζί. Κι αν απόψε ήθελες να σε μάθω για να ξέρω που πατάω, πίστεψε με πονάει η τόση δύναμη που βγάζει ο λόγος σου, μα κυρίως οι πληγές που επιμελώς κρύβεις πίσω από αυτόν.
Η ολότητα σου μια κραυγή για αγάπη και εγώ που να βρω τη δύναμη να στη δώσω;

Σαν και εσένα δυνατός άνθρωπος είμαι. Μα έχω εξουθενωθεί να ψάχνω και τα παράτησα πια. Μη μου κακιώσεις που στο τέλος της βραδιάς θα σου πω «καληνύχτα αλλά..»
Μην απορήσεις που αντί για ένα φιλί που υπόσχεται συνέχεια θα σου δώσω μια ζέστη αγκαλιά και το αντίο.
Είναι βλέπεις που «βλέπω» πολλά. Πιο μπροστά.

Και το μέλλον το δικό μας δε θα μπορέσει να υπάρξει. Σε πλήγωσαν και εσένα. Τόσο όσο ώστε να μην μπορείς να εμπιστευτείς εύκολα. Το διαβάζω στα μάτια σου. Σε ένα βλέμμα που σκοτεινιάζει και πρωταγωνιστεί στο πρόσωπο σου, αντί του χαμόγελου.
Πόσο αργήσαμε να βρεθούμε εμείς οι δυο αλήθεια.
Και τώρα είναι τόσο αργά.

Σε αφήνω να μιλάς. Βγάλ’τα από την ψυχή σου γιατί βοηθάει.
Εγώ δεν το είχα αυτό. Μα σαν χιλιοπαιγμένη ταινία τα βλέπω μπροστά μου.
Ίσως κάποτε, ίσως πιο πριν, ίσως τότε.

Όχι τώρα όμως Όχι πια. Βλέπεις εμείς μοιάζουμε τόσο, στον πόνο.

Και είναι σχεδόν αδύνατο να γιατρευτούμε. Αυτό όμως δε θα στο πω.
Είναι μια άσχημη διαπίστωση που θα την κάνεις μόνος σου με το πέρασμα του χρόνου.
Μια αγκαλιά μόνο για καληνύχτα και ένα αντίο.
Και ίσως κάποτε εμείς βρεθούμε ξανά. Δε θα μιλήσουμε το ξέρω.
Είναι σκληρό να βλέπεις το άλλο σου μισό και να μην μπορείς να είσαι μαζί του, γιατί κάποιοι, κάπου, κάποτε του γάμησαν τη ψυχή.