Τι να σου πω κι εγώ για τους ερωτευμένους;
Τι να σου πω κι εγώ για τους ερωτευμένους;
Ντύνονται του πάθους τα χρώματα και τραβολογιούνται πάνω σε σκηνές να παίξουν την αγάπη.
Άλλοι ανταλλάσσουν μεταξύ τους ποιητάδων διάσημους στίχους.
Άλλοι υποδύονται ρόλους που είχαν κάποτε θαυμάσει πάνω στο τεράστιο πανί και άλλοι ψιθυρίζουν κοιτώντας το φεγγάρι κάτι ροζ απαλές νότες.
Τι να σου πω κι εγώ για τους ερωτευμένους;
Ποζάρουν στο ξύλινο σανίδι απάνω και σαν μεθυσμένοι
χορεύουν κάτω από δυνατούς προβολείς.
Το κοινό διχάζεται.
Άλλοι μοιάζουν να χαίρονται και άλλοι πάλι να ζηλεύουν. Μιλάνε μεταξύ τους ή χάνονται στις σκέψεις τους.
Μόνο η Κυρά Ρουτίνα δεν φαίνεται να αναστατώνεται.
Μασουλάει αδιάφορη το ποπ κορν της και ρουφάει κάπως
λαίμαργα το αναψυκτικό από το κόκκινο μεταλλικό κουτάκι της.
Τι να σου πω και εγώ για τους ερωτευμένους;
Δεν την υπολόγισαν ποτέ τους μια δεκάρα, μα ήταν η αιτία να κατεβούν απ’ τη σκηνή.
Από την ποιητική συλλογή «Ράβδοι πλαστελίνης».
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
