Θέλω ν’ αγαπάς τις καταιγίδες και τους χειμώνες μου

Δε μου αρκεί να με ερωτεύεσαι επειδή σου γελάω κι επειδή περνάμε καλά.
Ούτε επειδή είμαι η πρώτη που θα σκεφτείς να πάρεις τηλέφωνο, όταν με έχεις ανάγκη και εγώ να είμαι εκεί για να σου σταθώ.

Δε θέλω να με αγαπάς για καθετί προβλέψιμο.

Εγώ γουστάρω να με αγαπάς, όταν γκρινιάζω, όταν είμαι στα χάλια μου, όταν δε βλέπω μπροστά μου από απογοήτευση, όταν μισώ τον εαυτό μου!

Θέλω να αγαπάς τις καταιγίδες και τους χειμώνες μου, να νιώθεις τις σιωπές μου, μέσα στην ακατάσχετη φλυαρία μου.

Για εκείνες τις στιγμές θέλω να μ’αγαπάς. Τότε που θα πέφτω. Δε θέλω να μου τραβήξεις το χέρι για να με σηκώσεις. Θέλω να ξαπλώσεις δίπλα μου μέχρι να καταφέρω να ξανασηκωθώ.

Δε θέλω ούτε “παλικαριές”, ούτε προσπάθειες εντυπωσιασμού.

Πράγματα τόσο απλά και τόσο σύνθετα, ταυτόχρονα.

Να με αγαπάς, τις στιγμές που δεν είμαι αυτή που γνώρισες, τότε που δεν είμαι ο εαυτός μου.

Μπορείς, αγάπη μου, να με αγαπάς έτσι;

Εύη Μαυρογιάννη / Ψυχανεμίσματα – Εύη Μαυρογιάννη