Μείνε σπίτι επιτέλους!

Ήλπιζα. Ήλπιζα πως μια εβδομάδα που θα είχαμε να τα πούμε, κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο. Θέλω να σε παρακαλέσω για κάτι. Σε παρακαλώ, μηn πουλάς μαγκιά. Τα μέτρα που μπήκαν δεν είναι μόνο για σένα. Είναι για όλους μας. Νομίζεις ότι μόνο εσύ υποφέρεις που δεν μπορείς να βγεις βόλτα; Πιστεύεις πως μόνο εσύ θα μετρήσεις πόσα πλακάκια έχει η κουζίνα σου; Μόνο εσύ θα στερηθείς φίλους, ήλιο, βόλτες;

Να σε ρωτήσω; Λες πως γράφεις στα παπούτσια σου τα μέτρα και θα εξακολουθήσεις να κάνεις ότι έκανες. Δεκτό. Αν και πιστεύω ότι είσαι κομπλεξικός. Τέλος πάντων. Εγώ δε σου φταίω σε κάτι φίλε. Σε βλέπω στις ειδήσεις να βολτάρεις ανέμελα, και αν σε είχα μπροστά μου θα σε έκανα να δεις τον ουρανό με τ’ άστρα. Σε βλέπω μέσα στο σούπερ μάρκετ. Σε βλέπω γενικά… Σε παρακαλώ, δεν κάνεις καμιά καλοσύνη. Τον εαυτό σου λογικά με αυτή τη συμπεριφορά δεν τον υπολογίζεις. Δικαίωμα σου. Εγώ όμως με σέβομαι. Και αν εσύ δεν έχεις πρόβλημα να είσαι φορέας και να σκορπάς μικρόβια δεξιά και αριστερά, θα ήθελα πολύ να βγει κι ένα μέτρο προσωποκράτησης.           

Πιστεύω στην ατομική ελευθερία. Υποστηρίζω την ελευθερία και μισώ την επιβολή. Όμως κάτι τέτοιοι σαν εσένα με οδηγούν στο να ζητάω τα χειρότερα. Σκέψου λίγο. Δύο μήνες προσοχής ή κανένα εξάμηνο να μετράμε πτώματα και να θρηνούμε; Απλά είναι τα πράγματα και τα δυσκολεύεις πολύ. Με δυσκολεύεις και δε νομίζω να σου έδωσα το δικαίωμα να το κάνεις. Αυτή τη φορά λοιπόν σε παρακαλώ. Μείνε σπίτι σου. Συμμορφώσου με τα μέτρα που σου επαναλαμβάνω δεν είναι μόνο για σένα, γιατί όλοι στο ίδιο λούκι είμαστε.

Σε παρακαλώ, παλουκώσου την Κυριακή και μην πας για ψώνια, μπας και αποσύρουν τη μέρα αυτή και πάρουν μια ανάσα όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Σε παρακαλώ, κράτα απόσταση όταν και αν χρειαστεί να βγεις έξω. Μην το παίζεις άνετος. Όλοι οι υπόλοιποι φοβόμαστε. Σε παρακαλώ λοιπόν μια φορά ακόμη. Μείνε σπίτι σου. Και μείνε σπίτι σου γιατί δε γουστάρω να σε βλέπω εκεί έξω.

Θυμάσαι την προηγούμενη εβδομάδα; Σου μίλησα γλυκά. Βλέπεις τι κατάφερες σε λίγες μέρες; Να με εκνευρίσεις. Και όχι μόνο εμένα, αλλά και όσους προσέχουμε για το κοινό καλό. Όταν με το καλό τελειώσει όλο αυτό, όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε να ενώσουμε τα κομμάτια, να αρχίζουμε να χτίζουμε σιγά – σιγά την καθημερινότητα μας. Μαζί. Αυτοί που αυτές τις μέρες για να αποφύγουμε την πολυκοσμία ψωνίζουμε και στον γείτονα. Που χαιρετιόμαστε έστω και από τα μπαλκόνια μας. Που μέσω των κοινωνικών μέσων κρατάει ο ένας παρέα στον άλλον. Τότε λοιπόν, θα είμαστε εμείς αλλά όχι εσύ. Γιατί όταν εμείς θα είμαστε πάλι μαζί και δεν θα φοβόμαστε, θα ελπίζουμε, εσύ τότε θα βιώσεις την κοινωνική απομόνωση. Από όλους μας. 

Ιωάννα Νικολαντωνάκη