Με συν και πλην δε μετριούνται οι στιγμές
Μάτια μου, μη με κοιτάς έτσι, δε θέλω να λυγίσω την τελευταία ώρα με αυτό το βλέμμα σου. Θέλω να προχωρήσω.
Θα ήθελα να μείνω. Θα μπορέσω να ανθίσω όμως ξανά; Ή θα με νικήσει η συνήθεια; Τα δεκανίκια με κούρασαν . Και να σέρνομαι δεν έχει αξία, δε βοηθάει πουθενά.
Δε μου αρέσουν τα πεθαμένα θέλω. Αυτά που δεν έχουν μάθει να δίνουν ή να παλεύουν.
Μη νοιάζεσαι για μένα μάτια μου. Έκλεψα τις στιγμές αυτές που άξιζαν να γίνουν αναμνήσεις και τις φώλιασα στο μυαλό μου σαν κειμήλια. Τις σκάρτες τις πέταξα όλες πίσω μου. Πρόσθεσα, αφαίρεσα και οι πράξεις δε μου βγαίνουν μάτια μου.
Με συν και πλην δε μετριούνται οι στιγμές χαράς και λύπης και δε χτίζεις φέρνοντας τσίμα – τσίμα τα συναισθήματα με το φόβο σου να πεθάνουν από την πείνα.
Ξέρεις, εγώ όταν μιλάω, η φωνή μου δε θέλω να πνίγεται στο λαρύγγι μου. Θέλω να τιτιβίζει στα αυτιά σου και εσύ να μεθάς. Θέλω να σε χαϊδεύουν οι λέξεις μου. Δε θέλω να βγάζω στο σφυρί τα αισθήματά μου έτσι απλά για να υπάρχουν και να τα πουλάω μισοτιμής. Δεν έχω πάγκο σε κάποιο παζάρι εγώ. Την καρδιά μου ψάχνω να την γεμίσω έρωτα.
Τα χτίζω τα όνειρα μου και με πονάνε όταν σπάνε, αλλά κάτω δε θα το βάλω μάτια μου. Θα προχωρήσω.
Δε μετανιώνω για ό,τι έδωσα. Δε θέλω να μείνω όμως στάσιμη. Η ζωή σε οδηγεί και εγώ έχω μάθει να την ακολουθώ χωρίς να της αντιστέκομαι. Εκείνη ξέρει πού θα με πάει.
Όσα τώρα φαίνονται αβάσταχτα, όταν περάσει η μεγάλη μπόρα θα πάψουν να πονούν. Στην ουσία ξέρεις τι είναι όλα; Έρωτας, μεθύσι, θάνατος. Αξιολογώντας τα όλα αυτά κατέληξα: ερωτευόμαστε ένα μεθύσι που ξέρουμε ότι θα πεθάνει. Εκεί είναι όλη η μαγεία και παρόλο που ξέρουμε τα επακόλουθα, το τολμούμε.
Γέννηση, ζωή και θάνατος. Όλα προδιαγραμμένα όπως γίνεται και με τις ανθρώπινες ζωές. Για αυτό σου λέω μάτια μου, κράτα τη γεύση όταν έρθει η επόμενη φορά και μοίρασε μόνο στιγμές που να αξίζουν. Μην τις αφήνεις να μαραίνονται και να πεθαίνουν πριν την ώρα τους.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
