Ζωή σε περιθώριο
Είναι απόγευμα Κυριακής και εγώ κάθομαι στο μπαλκόνι μου παρέα με μια κούπα ζεστό καφέ και ένα τσιγάρο. Γύρω μου υπάρχουν απλωμένες σε μπαλκόνια και ταράτσες πολύχρωμες μπουγάδες. Τα γατιά κόβουν βόλτες στα κεραμίδια των σπιτιών. Κάποια άλλα προσπαθούν να λύσουν τις διαφορές μεταξύ τους με όχι και τόσο ευγενικό τρόπο.
Τα πουλιά κελαηδάνε και έχω την εντύπωση πως βρίσκομαι διακοπές, μα αυτό μόνο σαν αστείο μπορεί να ακουστεί τη συγκεκριμένη στιγμή. Το γαλάζιο του ουρανού ξεβάφει σιγά σιγά. Ίσως να το καταπίνει η θάλασσα, αυτή που μοιάζει με μπλε σεντόνι στο βάθος του κάδρου μου. Οι κήποι έχουν καταληφθεί από χρωματιστά λουλούδια. Ένα άρωμα λεμονιάς με χαϊδεύει απαλά. Κάθεται για λίγο στα μαλλιά μου, κατρακυλάει πάνω στα μάγουλά μου.
Το προποτζίδικο είναι εδώ και μέρες κλειστό. Έχει μπει ακόμα και η τύχη μας σε καραντίνα και όλα τα όνειρά μας σε αναμονή. Λες και στριμώχτηκε η ζωή μας σε ένα περιθώριο. Τα γιορτινά τραπέζια μας είναι τώρα στο περίμενε. Το ίδιο και οι χαρές μας, παρέα με τα φιλιά και τις αγκαλιές που λαχταρούμε να μοιράσουμε.
Πόσο διαφορετική θα είναι άραγε η ζωή μας από εδώ και μπρος; Πόσο δυνατοί είμαστε αλήθεια για να αντεπεξέλθουμε στα νέα δεδομένα; Θα τα καταφέρουμε;
Η νύχτα είναι ασέληνη. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω τώρα στον ουρανό είναι ένα αστέρι που τρεμοπαίζει. «Θα τα καταφέρουμε;», το ρωτώ και αυτό μου χαμογελάει. Ή έστω έτσι μου φαίνεται.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
