Ένα ράφι για την Εύη
Για εκείνο το ξαφνικό που περιμένω να μου έρθει, έχασα χρόνο πολύ. Και όσο περνούν οι μέρες δε φαίνεται στον οριζόντα τίποτα. Ίσως έρχεται από μακριά. Ίσως πάλι δεν ισχύει.
Φιγούρες διάφορες πηγαινοέρχονται στη ζωή μου. Μόνο οι σκιές τους μου μένουν. Τίποτα δυνατό. Όλοι αδιάφοροι. Αχ, στάσου! Είχα ένα ξαφνικό φιλί χθες το βράδυ. Και τα μάτια μου έκλεισα, και προσπάθησα να νιώσω τη μαγεία, μα τίποτα. Τζίφος! Δεν ένιωσα πεταλούδες, ούτε καν ένα σκίρτημα. Απορώ καμιά φορά με τον εαυτό μου, από τι υλικό είναι πλασμένος. Ατσάλινος ίσως. Αλλά τι να κάνω; Αν δε δω τον ουρανό ανάποδα, δεν μπορώ να αφεθώ πουθενά.
Φοβάμαι μόνο, περιμένοντας την ξαφνική αγάπη να φανεί, πως χάνω ευκαιρίες να αγαπηθώ. Έχω την εντύπωση πως παίζεται ένα περίεργο παιχνίδι από το σύμπαν προς εμένα. Ένα παιχνίδι αντοχής. Υπομονής θα έλεγα. Μα δε θα μπω στη διαδικασία να σκάσω. Αν είναι να φανεί, ας φανεί. Έως τότε ευελπιστώ να μην είμαι με το ένα πόδι στη γούρνα. Λίγα νιάτα να ‘χω ακόμη να χορτάσω τον έρωτα που θα μου πάρει τα μυαλά. Όχι πως έχω τώρα, αλλά κουβέντα να κάνουμε.
Πήρα πάντως και κάνα δυο ράφια, έτσι να υπάρχουν βρε αδερφέ! Και βόλτες πηγαίνω και παρέες έχω και γνωριμίες μου κάνουν και τίποτα δε γίνεται. Εγώ θέλω το άλλο, το ξαφνικό. Μπαμ και κάτω, αν καταλαβαίνεις. Να με δει και να πάθει ατύχημα. Να πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλον, ένα πρωινό Σαββάτου στη λαϊκή. Κάτι τέτοιο. Μη γελάς. Τι; Να αγοράσω και τρίτο ράφι; Πάει, τη βλέπω τη δουλειά, η μοναξιά θα με φάει.
Καλά, γέλα όσο θέλεις. Μια μέρα, προσεχώς, θα με δεις αγκαζέ με ένα πρόσωπο. Θα σου κλείσω το μάτι, να καταλάβεις πως βρήκα τον ξαφνικό έρωτα. Μόνο, όπως το λέει ο Ρέμος, θα φοβάμαι μη μου φύγει ξαφνικά. Έως τότε πάω μια βόλτα ως τη λαϊκή. Ποτέ δεν ξέρεις από πού θα μου έρθει! Ίσως αργεί γιατί με ψάχνει. Πού να ήξερε τι κελεπούρι χάνει τόσο καιρό!
Φεύγω τώρα εγώ… πάω! Θα σε κρατώ ενήμερο. Μη γελάς σου λέω. Ένα κλικ περιμένω να πάθω. Το είπαν και στα ζώδια σήμερα. Πάω σου λέω… τρέχω. Για καλό και για κακό πάρε κάνα κρασάκι να με κεράσεις το βράδυ. Βλέπω να επιστρέφω πίσω με άδειες αγκαλιές. Και πού ‘σαι; Τα ράφια κάνε τα τέσσερα!
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
