Μονόλογος

Την αγαπούσε ακόμα ή είχε πάψει να ελπίζει στην καλή κοινή τους πορεία;

Κι αν δεν υπήρχε πλέον αυτή η ελπίδα, είχε μαζί της αυτό που λέμε “ζωή”;

Γιατί, τι είναι η ζωή χωρίς όνειρα; Δεν είναι ζωή.

Πόσες στιγμές ατολμίας  άρχισαν να τη στοιχειώνουν! Πολλές αλήθειες στο φως, μα ετούτη, πραγματικά πονούσε.

Μια κλεφτή ματιά στο παράθυρο, ως μη αποδοχή απελπισίας. Ο ουρανός σκοτεινός. Ούτε ένα αστέρι για οδηγός.

Ένιωθε χαμένη. 

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού, ξεκάθαρα κι αναίσχυντα. Δίχως ίχνος μεταμέλειας. 

Πέθαιναν σιωπηλά και αυτό δεν αντεχόταν.