Σήμερα θυμήθηκα

Όμορφη εποχή το καλοκαίρι, ζωντανεύουν όλα τριγύρω μας, μαζί και εμείς. Φεύγει το κουρασμένο του χειμώνα γεμίζοντας πάλι οξυγόνο τα πνευμόνια και μια επιθυμία για ζωή μας πλημμυρίζει. Κάθε καλοκαίρι δίνουμε υποσχέσεις και κάθε που φεύγει τις ξεχνούμε. Η μεγαλύτερη όλων, ότι δήθεν τώρα θα ζήσω, θα με προσέξω και θα μου δώσω ό,τι μου αξίζει.

 

Κάπως έτσι κι εγώ, σήμερα με αφορμή μια μικρή απόδραση, ταξίδεψε μαζί με το σώμα και ο νους. Οδικώς λοιπόν, και ακούγοντας αγαπημένα τραγούδια, ήρθαν στη θύμηση πολλά, πιάνοντας όμως τον εαυτό μου να κάνει στάση στο πιο όμορφο κεφάλαιο της ζωής μου. Εσύ, το λατρεμένο μου μαζί, που άνοιξες φτερά χωρίς εμένα.  Θυμήθηκα λοιπόν, εκείνη την ημέρα που σκοτείνιασε ο κόσμος μου, την ημέρα που με ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης δήλωνες την επιθυμία σου πως ήθελες να φύγεις, για μέρη όπου τα όνειρά  σου θα έπαιρναν σάρκα και οστά.

 

Κόποι χρόνων ξαφνικά θα έβλεπαν ανταπόκριση και η λάμψη διάχυτη στο βλέμμα σου. Μόνο όμως, που εγώ δεν ήμουν μέσα σε αυτό το μακριά, εγώ θα έμενα στο εδώ, αγκαλιά με τις αναμνήσεις και τα μεγάλα σχέδια φυλαγμένα στην ψυχή μου. Θυμήθηκα, πως δεν κράτησες καμία από τις υποσχέσεις σου και

αποδείχτηκε πως ήσουν λίγος και μικρός. Εγκατέλειψες τη μάχη και βγήκες πρώτος από το πλάνο, αυτό που εσύ είχες σχεδιάσει, αφήνοντας εμένα να παλεύω για δύο.

 

Όμως όποιος αγαπάει, δεν αφήνει τον άνθρωπο του να λιμοκτονεί. Δεν τον αφήνει χωρίς τροφή, ούτε επιτρέπει να πνίγεται μέσα σε αμέτρητες αγωνίες, ενώ αυτός έχει προχωρήσει και ήδη στρώνει το μονοπάτι για τη νέα του ζωή. Όποιος λατρεύει δε λησμονεί το άλλο του μισό, που έχει υπάρξει η σανίδα σωτηρίας του στο πιο μεγάλο άλμα της ζωής του και νύχτες αξημέρωτες η όασή του μέσα στο χάος που ζούσε, θυμάσαι; Λόγια δικά σου!

 

Δεν ξεχνιούνται εκείνες οι βραδιές, που σε τύλιγε το σκοτάδι και λύγιζες σαν αβοήθητο παιδί στην αγκαλιά μου και από άντρας δυνατός μεταμορφωνόσουν σε ένα αδύναμο πλάσμα που με παρακαλούσε να μη σπάσω και να αντέξω εγώ για εμάς. Χαραγμένα όλα μέσα μου ανεξίτηλα, μα κάπου εδώ συνειδητοποίησα πως πλέον δεν είσαι παρών και ότι αυτή τη διαδρομή σήμερα την κάνω μόνη μου και εσύ στο αλλού, μια άλλη δική σου.

 

Έσπασα ένα χαμόγελο με θλίψη στο βλέμμα και αναρωτήθηκα, μήπως τελικά πρέπει να σε αφήσω να πετάξεις χωρίς γυρισμό, για το καλό όλων κι ας ξέρω ότι θα το μετανιώνω για το υπόλοιπο της ζωής μου. Πέρασα χειμώνες και κρύωσα, έκλαψα και πένθησα. Με συννεφιασμένα τα μάτια μου χάθηκα μονάχη σε ένα κάποτε λαμπερό ταξίδι, γεμάτο από καλοκαίρια. Θυμήθηκα και χαμογέλασα, καλοκαίρι είναι και ο χειμώνας είναι κοντά. Εσύ τα πάντα μου.