Από την τέχνη του έρωτα στην τέχνη του sexting
Βρίσκομαι στη μέση δυο εποχών! Εκείνης που οι άνθρωποι επικοινωνούσαν με την καρδιά και το συναίσθημα τους, και αυτή την τωρινή, που οι νέοι επικοινωνούν βάσει των ενστίκτων και της φύσης τους. Προβληματίζομαι και θλίβομαι που παρατηρώ γύρω μου αυτή την τόσο απρόσμενη αλλαγή. Καταλήγω στο ότι οι περισσότεροι νέοι πλέον δε δένονται, δεν αφήνονται, δεν αισθάνονται. Καταβροχθίζουν λαίμαργα όποια φασαριόζικη «εικόνα» κλειδώσει το βλέμμα τους, κι όταν πια χορτάσουν την «πείνα» τους, την ξερνάνε ώστε να χωρέσουν καινούριες.
Κάτι σαν αυτό που έκανε ο Λούκουλος με το φαγητό του. Δε φταίνε όμως εκείνοι, ζουν απλά στην εποχή που όλα είναι αυτοματοποιημένα, απλουστευμένα και έτοιμα σε εικόνες που διεγείρουν τα αρχέγονα ένστικτά τους. Γιατί πλέον δεν ξέρουν να διεκδικήσουν για να κερδίσουν, δε χρειάζεται να γοητεύσουν με το μυαλό τους. Δε γνωρίζουν τη μαγεία που κρύβει η σαγήνη. Τον θαυμασμό που αισθάνεται ο ένας για τον άλλον. Την εγκεφαλική έλξη που είναι η επικινδυνέστερη μορφή εθισμού. Πλέον, τούτη εδώ η εποχή δεν ενδείκνυται για συναισθηματισμούς επειδή έχει χαθεί η βασική έννοια της ηθικής και των ορίων. Οι σχέσεις πια δε μοιάζουν σε τίποτα με εκείνες που υπήρχαν όταν κοιτάζω λίγο πίσω μου.
Ένα ραντεβού, η αψάδα και η προσμονή της συνάντησης, η δημιουργία εικόνων μέσα στο κεφάλι τους για το τι θα συμβεί, το κρυφό καρδιοχτύπι στο πρώτο φιλί, η φαντασία και η σταδιακή ανακάλυψη της σεξουαλικότητας την οποία είχαν την τιμή να κερδίσουν και να δουν αποκλειστικά εκείνοι. Όλη αυτή η αυτοματοποίηση σήμερα, η αδράνεια της σκέψης, το τέξτινγκ και κατ’ επέκταση το σέξτινγκ, έχουν μετατρέψει αυτή τη γενιά σε πανέμορφα, φανταχτερά περιτυλίγματα που μέσα τους δεν υπάρχει τίποτα. Το πιο λυπηρό όμως απ’ όλη αυτή την κατά τα άλλα εξέλιξη, είναι ότι οι νέοι σήμερα είναι δυστυχισμένοι. Αισθάνονται αυτό το κενό και δεν μπορούν να προσδιορίσουν τι ακριβώς τους φταίει. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο μόνος τρόπος να γεμίσουν αυτά τα κενά τους είναι να ανοίξουν την καρδιά τους. Να μάθουν να πλησιάζουν συναισθηματικά, να αφήνουν να τους αγγίξουν με την καρδιά. Να ρίξουν τα τείχη τους και να αφήσουν τη ζέστη ενός συναισθήματος να τους πλημμυρίσει και να νιώσουν πληρότητα.
Όσο τα χρόνια προχωρούν, οι σχέσεις των ανθρώπων γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες. Η μοναξιά και η ψυχική κατάσταση που μας δημιουργούν η σταδιακή μας απομόνωση, καταλήγουν στη δυστυχία. Επέρχεται τόσο σταδιακά και ύπουλα μέσα από την καθημερινότητά μας, που δεν κάνει θόρυβο για να το καταλάβουμε, και απλά καταλήγουμε κάποια στιγμή ακόμα και αν περιβαλλόμαστε από κόσμο, μέσα μας να κατοικεί μόνιμα το αίσθημα του ανικανοποίητου. Πάντα κάτι να μας φταίει…
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
