Bulling… στον έρωτα
Είναι φορές που στέκεσαι ασάλευτος και αιφνιδιασμένος μπροστά σε συμπεριφορές που δύσκολα μπορείς να αποκωδικοποιήσεις. Προσπαθείς να καταλάβεις γιατί ξαφνικά είσαι ο μεγάλος φταίχτης μιας σκηνής στην οποία δεν έλαβες μέρος ούτε στη δημιουργία της, ούτε και στην εξέλιξή της. Φέρνεις και ξαναφέρνεις στο μυαλό σου όσα είπες και προσπαθείς να τα συγκρίνεις με τα όσα σου αποδίδουν, αλλά δεν βγάζεις άκρη. Απέναντί σου ένας άνθρωπος άγνωστος κι όμως είναι ο ίδιος που γελούσες πριν λίγο μαζί του. Είναι αυτός που κοιμάσαι τις νύχτες πλάι του και που ανταποκρίνεσαι στο άγγιγμά του. Κι όμως τίποτα δε στον θυμίζει πια.
Στέκεσαι μπροστά στην πόρτα που μόλις έκλεισε με δύναμη μπρος σου, αφήνοντάς σε μόνο στον χώρο με τη σιωπή. Στέκεσαι ακίνητος με το τηλέφωνο στο χέρι, με τη γραμμή νεκρή. Κοιτάς απελπισμένος την οθόνη περιμένοντας ένα μήνυμα που δεν ήρθε ποτέ, και μένεις μόνος γεμάτος απορίες, αγωνία, θλίψη κι ένα αίσθημα πόνου αναμεμιγμένο με αγανάκτηση. Μια αίσθηση ντροπής απέναντι στον εαυτό σου που δεν μπορείς να τον υπερασπιστείς γιατί ξαφνικά βρέθηκες γυμνός στην άκρη του ξέφωτου και σε κοιτούν όλοι και γελάνε μαζί σου. Όχι γιατί είσαι γυμνός, αλλά γιατί στάθηκες τόσο ανόητος ώστε να πιστέψεις ότι αν έβγαζες τα ρούχα της ψυχής σου θα ήσουν ασφαλής.
Bulling στον έρωτα… υπάρχει άραγε ως όρος; Αυτός που μέσα στη σχέση του είναι το πενήντα ένα τοις εκατό; Αυτός που όταν δημιουργείται μια παρεξήγηση φταις εσύ για ό,τι είπες ή για ό,τι δεν κατάλαβες και ποτέ εκείνος; Αυτός που ορίζει το πού και το πότε; Που αν και δίνει λιγότερα αγαπάει περισσότερο, απλά εσύ δεν είσαι άξιος να το καταλάβεις; Εκείνος που ορίζει την αρχή και το τέλος της σχέσης, την αρχή και το τέλος του ερωτικού παιχνιδιού, την αρχή και το τέλος των συναισθημάτων; Πώς αντιδρά ένας άνθρωπος όταν του φωνάζεις ότι δε σου κάνει, ότι σε κουράζει, σου είναι λίγος; Πώς ακριβώς ζυγίζεις έναν άνθρωπο που έσμιξες μαζί του; Πώς ξεκολλάς από πάνω σου το τσιρότο της σχέσης χωρίς να πεις στον άλλο πρώτα «Πάρε μια βαθιά ανάσα, θα πονέσει».
Πώς καλείς κάποιον στο μεγάλο χορό και αφού ντυθεί και στολιστεί, αφού του ψιθυρίσεις πού θα πάτε και τι θα κάνετε, τον αφήνεις στην άκρη του δρόμου να περιμένει με μια κολοκύθα αντί για άμαξα και δεν είναι καν μεσάνυχτα να πει πως φταίει το ρολόι; Πώς αφήνεις ένα άνθρωπο να περιμένει όταν του έχεις υποσχεθεί μια από τις πιο συναρπαστικές διαδρομές της ζωής του; Πώς γυρίζεις και φτύνεις στο πρόσωπο αυτόν που χτες φιλούσες; Κι αλήθεια, πώς δε σου πέρασε καν από το μυαλό ότι από εκεί που σε περίμενε να έρθεις, εκεί που ίσως δυσκολεύτηκε να φτάσει για να βρει μέσα του το σημείο συνάντησης, ίσως να μην ξέρει να γυρίσει πίσω. Ίσως τα βότσαλα να ήταν πολύ λίγα για να σημαδέψει τη διαδρομή που διένυσε μέσα του για να αφεθεί και να πιστέψει, για να τολμήσει να ονειρευτεί, να χορέψει στην άκρη του δάσους χωρίς να φοβάται ότι παραφυλάει η κακιά μάγισσα.
Είναι φορές που αποδεικνύεσαι μικρός.
Μια μαριονέτα στης μοίρας τον αναθεματισμένο μπερντέ.
Σπας μέσα σου σαν γυαλί που του πετάξαν μια πέτρα.
Μαζεύεις τα κομμάτια μη λάχει και χάσεις κανένα.
Λειψός δε λειτουργείς.
Τα κολλάς προσεκτικά και βλέπεις τα σημάδια που δε φεύγουν ποτέ.
Κι είσαι τόσο άσχημος στην αποτύπωση τόσης μαρτυρίας θανάτου.
Τρομάζεις, θες να ουρλιάξεις,
μα οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να ακούν
όσα δεν τους αρέσουν.
Και συνεχίζεις μόνος…
Βουβός, άσχημος και μόνος…
Δεκούλου Σταυρούλα
