Έρχονται στιγμές στη ζωή μας που νιώθουμε ότι έχουμε πάρα πολύ ανάγκη να μας ακούσει κάποιος.
Κάποιος σημαντικός για εμάς, από τον οποίο κατά βάθος προσδοκούμε ενσυναίσθηση, κατανόηση,
αλλά πολλές φορές και ηθική στήριξη.
Ανυπομονούμε να μιλήσουμε, να μοιραστούμε, να αποφορτιστούμε, να αποσυμπιεστούμε.
Με λύπη, όμως, διαπιστώνουμε στην πορεία ότι αυτός ο σημαντικός άλλος δεν μας ακούει πραγματικά.
Κάνει το δικό του μονόλογο απέναντι στο δικό μας.
Δεν μπορεί να μπει στη θέση μας, δεν μπορεί να δει τη δική μας οπτική γωνία των πραγμάτων.
Αντιμετωπίζει τα όσα λέμε με βάση τη δική του κοσμοθεωρία και νοοτροπία.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που δεν προβάλλουν τις δικές τους ανασφάλειες και απωθημένα πάνω μας κι έχουν μέσα τους «χώρο» να ακούσουν και να αισθανθούν εκείνο το διαφορετικό άκουσμα, εκείνο που απέχει από τη δική τους αλήθεια…
Με προσοχή και ειλικρινές ενδιαφέρον…
Γιάννης Τροικίλης
